Weerzien met Otgoo

Ze ziet er nog hetzelfde uit,iets volwassener en in kurige kantooroutfit. Ik daartentegen in spijkerbroek en fleece.
Na 4 jaar ontmoet ik Otgoo weer, een blij weerzien.

UB guesthouse heeft een nieuw appartement erbij. Ik verblijf er met nog een paar anderen en wat een geluk: vrij internet in de slaapzaal!

Ulaanbaatar blijft veranderen: wegen in UB zijn meer geasfalteerd. Overal duiken nieuwe panden op. Op de binnenplaats voor de school is een fontein gemaakt, niet dat ie het doet.

Op het plein voor guesthouse is een basketbalplek gemaakt, met hoge hekken en al.

Chez Bernard is echter weg en ook het kleine engelse bookshopje is niet meer. Ananda's Café dat gerund werd door Lotus childeren draagt een nieuwe naam. Ik zie het vanuit de bus.

Mijn eerste volle dag in UB verloopt zeer op rolletjes. In een mum van tijd sta ik bij het grote bus station Dragon Center. Ik rijd er in een volle locale bus heen. De zinnen Mongools komen langzaam weer op gang. Alleen vergis ik me in het woord voor morgen en overmorgen. Een jongen trekt me mee. Het is namelijk 1 uur en de bus vertrekt. Op tijd zeg ik "margash, margash". Hij stopt en wijst naar het gebouw: "ticket". Zover was ik ook :-)
Aan het loket heb ik geluk: ik weet in het Mongools uit te leggen wat ik wil en ze antwoordt me in het engels.

De bus rijdt gigantisch om en ik beland in de suburb en word nagestaard als ik laconiek een heuvel opklim. Wat een uitzicht over de stad en wat loopt ie ver door! De suburbs zijn een verzameling van houten huizen en gers. Alleen in het centrum vind je de enorm hoge gebouwen.

Ben ik de eerste dag met mijn roommate op pad geweest, nu lukt het om Otgoo te bereiken. Ze heeft plannen om naar Australie te gaan voor een master degree Community. Tijdens het etentje smeden we nieuwe plannen om kinderen in opvangtehuizen te helpen in hun ontwikkeling. Zo kent ze een "kindergarten" die gehandicapte kinderen host. Deze hebben speciale hulpmaterialen nodig zodat ze wel kunnen functioneren. Deze zijn niet makkelijk voorhanden in Mongolie. En als de kinderen 10 jaar zijn gaan ze terug naar hun familie. Klinkt mij vreemd in de oren, want dan komt het dus neer op de ouders en deze moeten verder getraind worden.

Otgoo ziet haar bijdrage vooral als coordinator en regelaar vanuit UB. Naast mij kent ze nog 3 mensen die langere tijd vrijwilligerswerk doen: een australisch stel dat in de medische wereld zit en een Canadese die vooral spullen verzamelt en opstuurt.

Na mijn bezoek aan westerlijke provincie (Aimag)Olgii zal ik met Otgoo de plannen uitwerken. Met het vooruitzicht in haar appartement een echte Mongolse maaltijd te krijgen, laat ik de volgende dag Ulaanbataar achter me.

liefs aan het thuisfront en dankjullie voor alle berichten!

El