water zo blauw dat het groen is

Een laatste ontmoeting met Aki en Maria van Lotus. Morgen vroeg in de trein naar Beijing, op weg naar de Red Lantern opnieuw.

Een rust komt nu over mij heen. Ik heb het de afgelopen dagen op voelen komen. Na het vorige verhaal heb ik de stap gewaagd en met lokaal vervoer richting Khovsgul lake.

Marion (appartementgenootje) vertrekt dezelfde dag en ik krijg een lift naar Dragon station. Het idee is: je komt vroeg en meld je en vetrekt in overvol busje 3 of 4 uur later over hobbelige wegen. 20 uur zitten we met 20 man in het busje naar Moron. Onderweg stoppen we en lopen we met alle mongolen heuvels over naar een Ovoo. 3 x er omheen en weer door. De reis kan nu niet meer stuk....
In Khatgal komen we rond 1 uur aan, maar vertrekken pas tegen 5 uur. Een keurige dame roept naast mij "jawi" (fonetisch) en de rest valt bij en ik doe vrolijk mee, want het betekent: laten we gaan:-)

In Khatgal overnacht ik in een ger guesthouse. Het is een vriendelijk dorpje. De volgende ochtend ben ik vroeg wakker itt de israeli's en de guide. We zijn bij zijn ouders en die zijn er vroeg uit. Ik word binnen gevraagd en een mongools ontbijt met deeg en creme volgt. We nemen hun foto's door. Ik besluit niet te wachten op hun slaperige zoon en hike over de heuvels heen naar het meer. En dan ruik ik de frisse lucht van water en bomen en gras: heerlijk!
Achteraf schijn ik zo'n 20 km te hebben gelopen, maar mongolen schatten de kilometers altijd korter in:-) Even overweeg ik te overnachten op het strandje bij het kraakheldere water, maar ik beland in een mongools ger guesthouse. Wat eerst een tamme familie lijkt, verandert de 2e avond en de dag erop: we maken sudoku en spelen basketbal. En hun hondje is geweldig!

Lang niet gedaan, maar het voelt heerlijk om weer op een paard te zitten: op russisch zadel, 4 uur over de heuvels terug naar Khatgal. Onderweg ontmoeten we Dorothy en haar guide, een grote vriendelijke mongool die eruit ziet als een western. Zijn hostel geeft de meest relaxte energie tot nu toe. Alle verhalen aanhorend over de Tsaatsaan people, weet ik dat ik terug kom. Anika, de jongste dochter van de hostelhoudster krijgt er geen genoeg van: ik speel voor paardje of dat nou haar op mijn rug of knie is. Ze is het er niet mee eens dat D en ik vertrekken: grote krokodillentranen.

Terughobbelend over de weg naar Moron en op de markt daar verliezen we de van uit het oog. Deze brengt Dorothy naar UB. springend van plas naar plas in een stortbui over de plaatselijke markt, zit er niets anders op dan een vreemde met mijn telefoon naar de driver te bellen. Hij komt er aan en is not amused, maar D zit weer veilig in de van en ik kan een hostel gaan vinden. Enigszins op geluk met een kaartje vaag in mijn hoofd loop ik de weg af. Als ik dan een hostel vind dat ook nog degene was waar ik heen wilde en een kamer voor mijzelf heb, is het heerlijk bijkomen. Die avond geniet ik van een heerlijke goulash en een warme douche:-)!

Vanochtend vroeg op, 6 uur. Om 7 uur op het vliegveld. Helaas heeft men mij niet kunnen bereiken: er is vertraging. Ik wacht 8 uur en spent nog wat tijd met Amerikaans stel, guide en driver bij de rivier.

Het vliegtuigje is zeer comfortabel en eten prima. Anderhalf uur later sta ik in UB.

Tijd voor reflectie over deze (werk) vakantie en de organisatie van Lotus. Genoeg ideeen en Aki blijft hier, met goede plannen. Ik zal mijn gedachten en ideeen op papier schrijven en later mailen. Kan niet anders zeggen dan dat dit allemnaal heel leerzaam was.

Veel liefs aan thuisfront!
El