Uit grootmoederstijd

Dichtbij Den Haag, in Schipluiden ga ik terug naar grootmoederstijd, waarin de kleine dingen telden...
Ik zit er aan de thee met tartelette. De tuin is rommelig gezellig door gebruik van houtsnippers op de grond, kleurrijke hortensia, oude meubeltjes gecombineerd met zachte kleuren kussens. De tafels hebben dezelfde blauwe kleur als mijn nieuw geverfde kastje. Op de achtergrond klinkt de klok van Schpluiden: 12 uur.

Ik kom bij van een drukke werkweek, waarbij mijn vrije dag er bij in schoot en ook de zaterdag er gedeeltelijk aan opgaat.
Maar niet de avond! Ik beland in Herdershof, de herberg in Schipluiden. Het eten is er geweldig, gevulde puntpaprika met verse boontjes en geconfijte tomaatjes. De keuken sluit om half 8. Toch maken ze een uitzondering door mijn maaltijd vast door te geven aan de keuken, terwijl ik uitvind hoe er te komen en da's nog niet zo gemakkelijk met afnemend OV.

De tram en trein naar Delft gehaald. Tot zover top. Nee, de bus gaat eens in het uur en met de verbouwing voor de tramtunnel is uitchecken ff zoeken: op en neer terug naar voorkant van station gerend. Dan de bus naar Tanthof, maar nee we stoppen niet bij Listzstraat. Ik cirkel rond, vind na aanwijzing de doorgang, alleen kan ik nu wel of niet over het graspad om A4 over te gaan? De vrouw heeft haar bril niet op, ik begrijp mijn blackberry voor het eerst niet. Grasveld haalt niets uit, terug, tegen talud op over de A4, terrein afgesloten voor golbaan. Ik zie de kapel bij de herberg al liggen, maar moet omlopen. Drie kwartier later kom ik aan, had ik toch maar op de bus van 8 uur gewacht!

Het eten is heerlijk, de plek rustgevend met bomen en her en der een eettafeltje. En dan de herberg. Over het bruggetje en voorbij het ijzeren hek. Ik heb het rijk alleen en waan me in grootmoederstijd: een klein keukentje met boerenbont servies en ruitjes gordijntje, in de kelder wordt het ontbijt gezet. Spiegels en andere voorwerpen, ze stammen uit de premultimedia periode, het perzisch tapijt loopt zacht. Een trappetje op en de voorkamer met fauteuils, houten bruine stoelen en tafels. Weer een trap op, de zolder, wederom ingericht met meubels uit de vorige eeuw: houten salontafel, oud tweepersoonsbed, stapelbedden. In oude koffers ligt het beddengoed. Geen snelle dekbedden, maar ouderwets dekens en een sprei, op een tafeltje een oude waskom. Als je wilt onthaasten, moet je hier zijn!

Voor het slapengaan zit ik voor de herberg op het bankje, Kim de kat houdt me gezelschap. Ze heeft prachtige grijsblauwe doorzichtige ogen, de adertjes zichtbaar. Ze lijken wel van glas. Het is geen mauwen, eerder een korte mauwslaak, kort en bevestigend. We begrijpen elkaar? Ze wast zich uitgebreid naast me. De vacht zacht gemêleerd zwart, wit grijs en bruin. Het lijkt op uit elkaar gevlast schapenhaar, dun en vederlicht.

Ik slaap als een roos. Het ochtendlicht breekt door. En ik? Ik breek nietsvermoedend het ei.... Het struif loopt over mijn vingers op de tafel, opgevangen op het plastic. Tijd voor een experiment. Als je ei kookt en het barst, kun je het ook nog eten. Ik mik de boel in net gekookt water. Na 5 min vis ik het eigeel eruit, best eetbaar. Daarna drink ik het eiwit op, opgelost goed te doen en eigenlijk best een krachtstoot.

Een laatste groet aan Kim, alle leuke titels over avonturiers en bergbeklimmers uit Op Pad opgeschreven: tijd om te gaan. Tot gauw!

Langs de Gaag vervolg ik verder Schipluiden in. Een zelf uit te pluizen antiekzaak, daar houd ik van. Hij begeleid me naar achteren. De schuur staat vol en hee wederom een oude fietspomp alias stofzuiger.

Toeval of niet, hij is de zoon van de vrouw die geboren is in de Herdershof. We praten bij, ook over de aanleg van de A4: de meeste omwonenden lijken een verdiepte ligging met vaart te wensen voor behoud van het gebied.
Ik kan me een drukke weg door deze rustieke omgeving niet voorstellen zonder nieuwe afslagen....

Met bijzondere auberginejam met munt en enkele biologische groenten van Hodenpijp loop ik naar Delft. Ook het nummer van de kunstenares zit in de bagage: schilderijen geinspireerd op het Amazonegebied intrigeren. Aquablauw, witte veren en edelsteen; krachtig. In de kapel hebben de schilderijen een bijzonder effect, beetje magisch.

Ik verruil de 17e eeuwse gang bij Hodenpijp voor het groen naar Delft om af te sluiten met een gezellige maaltijd met Michiel, Elke, Arjen en Daniel. Favouriete muziek blijft het trommelen op de tafel....;-)