Pipowagen, proeflokaal en klimbos

Dit keer ben ik iets beter voorbereid: de pipowagen is geboekt, zaterdagactiviteit gepland en de loopschoenen aan naar het werk. Gedurende de dag staat de rugzak naast me op kantoor.

De wat stugge eerste indruk van ontmoetingen in Apeldoorn staan haaks op de heerlijke wandeling langs het maisveld van Beekbergen naar Lieren. De laatste kilometers zijn niet bereikbaar per buurtbus, maar da’s niet erg. De wint ruist door het mais; het doet me denken aan de scene in Twister waar men door het maisveld rent, weg van de zuigende luchtslurf. De bomen langs de weg zijn rustiek.

Een warm onthaal bij minicamping Roseboom. Een lekker kopje koffie met zelfgemaakte cake. Nee van het Proeflokaal heeft ze nog niet eerder gehoord. Ze mag dan in de 60 zijn, maar hup ze heeft de laptop zo gehaald. Ik beloof haar te vertellen hoe het is geweest. Vooralsnog slaap ik eerst in de Pipowagen, een omgebouwde keetwagen Peerkes HuuskeJ met fornuisje, koffieapparaat, maar ik mag ook de waterkoker meenemen uit het recreatiegedeelte.

Al vroeg op pad, paarden langs de weg kijken me aan, eentje laat zich aanraken en blijft me nakijken vanuit de hoek van de wei. Bij Camping de Vinkenkamp is de fiets gereserveerd. Bedankt voor de tip van het kleine paadje. Het brengt me direct naar Kanaal Zuid, De Prinsenhoeve.

Tanja is verbaasd dat ik op de fiets kom en vindt t maar stoer dat ik alles zo geregeld heb. De derde persoon komt niet opdagen en dus wordt dit een dag met 2,uitzonderlijk voor NMLK. Maar het is heel gezellig en dat had Wemke, de organisator van dit leuke experiment niet anders verwacht.

En leuk is het, want op de fiets halen we onze ingrediënten voor een lekkere maaltijd. Bij zorgboederij Moederkolk werken mensen met een handicap in de moestuin en kruidentuin. In de theetuin staan prachtige beelden die in workshops zijn gemaakt. Echt een plek om nog eens terug te komen. De boontjes en courgette in de tas, herken ik de kruidengeur: lange stengels met kleine paarse bloempjes, heerlijk. In Mongolie was het niet meer dan een centimeter! Juist el, da´s dus tijm, weet je nog?!
Toch niet helemaal zeker van de bijensteken, besluit ik geen imkeroutfit aan te trekken en op verre en veilige afstand te blijven, wel potje honing mee. Onderweg staan regelmatig standjes met noten, pruimen, aardappelen en pompoenen te koop.

Bij het tuincentrum geven we de man met beperking hulp bij het afrekenen. Het duurt even ,maar dan neemt ie de extra 1,25 voor het vergeten stukje taart aan. Helemaal erg vinden we het niet dat we door al ons geklets te laat zijn voor een rondleiding bij de slachterij. Wel nemen we het runderbiefstukje aan.

Applaus als we bij de Prinsenhoeve terug zijn. Dit keer heeft Tanja niets verloren, zelfs geen fietssleutel. En ik ook niet, want die rugzak zit inmiddels tegen mijn rug geplakt als tweede huid. Wemke begeleidt de boel en het hele terras zit vol met mensen die dezelfde tocht hebben gedaan. Tijd om verder bij te praten en te onderzoeken hoe dit leuke concept verder op de markt kan komen. In ieder geval neem ik een folder mee. Het is duidelijk dat het concept bijdraagt aan binding tussen de verschillende boerderijen die hun producten willen afzetten. Ook het juist uitzetten van de fietstocht heeft veel voeten in de aarde. In plaats van lunch zou dit prima een diner kunnen zijn, zo vol raak je er van! Het was geslaagd en ik krijg de resterende groenten mee, kan ik zondag nog koken voordat ik naar Den Haag vertrek.

Die zondag besluit ik naar Apeldoorn te gaan om het klimbos te verkennen. Eerst langs de ruitermolen, vroeger een papiermolen, daarna een graanmolen. Ik ben te laat voor rondleiding, maar de goede man vertelt hoe er boven toch papier wordt gemaakt. Het wordt tevens gebruikt als expositieruimte door de plaatselijke Kleine Academie.

Nog even geniet ik van de kleine paadjes, want dan is het gedaan daarmee. De weg naar Apeldoorn is niet boeiend langs de huizen en het snelle verkeer. Een omweg in het bos zou me naar Ugchelen brengen en da´s ook niet de bedoeling. Het Klimbos is echter leuk, een absolute aanrader om terug te komen.

Op de splitsing in Lieren besluit ik toch zelf niet te koken en ik geniet van runderlever (sorry voor de vegetariërs), dan de verkorte landelijke weg en in no time ben ik bepakt. Ook in no time ontspruit de regen zich. De stekjes kolen en sla lokken en ik doe de geïmproviseerde envelop met geld in de bus, mijn eigen moestuin kan starten:-).

Nog een keer langs het ruisende mais en de vergezichten, dan het vergezicht vanuit de trein, terwijl de regen klettert langs de ramen.