Waar een weg is....

Wat een geschreeuw naast me. De kinderen hier gaan uit hun dak met alle computer games. De zoveelste vraag komt op: hoe in hemelsnaam gaat de volgende generatie het hier redden?

Ik ben hier nu sinds 10 juni en wat valt er op? de nieuwsgierigheid naar buitenlanders, de eager om dingen voor zichzelf te regelen, bouwveranderingen in de stad, wegverkeer dat geregeld wordt door hekken te plaatsen op peace avenue.
Hieronder een verslag van mijn belevenissen, die niet helemaal het karakter van een vakantie hebben, maar wel zeer leerzaam en bijzonder zijn.

Vele malen nu ben ik naar Lotus geweest. Ik heb er Didi, Maria en Aki ontmoet. Didi is zo zwaar bezet dat ik zelfs een yoga klas heb genomen om met haar te kunnen praten. Ok de meest flexibele ben ik niet.

We hebben een follow up gedaan met een aantal kinderen die in 2007 meededen. Sommigen werken, hebben al kinderen, sommigen zal ik niet meer zien: die zitten op het platteland. Selenge bijvoorbeeld die nog steeds tbc heeft, is teruggekeerd naar het platteland, wonend bij haar zus. Batzaya bleek ouder te zijn en doet het goed in Erdenet, heeft zelfs klassen overgeslagen. Otgonbayar die nu getrouwd is en een kindje heeft geeft spontaan een hug als ze me ontmoet in Ananda cafe. Odnoo spreekt nog beter engels en is nu een guide.

Hoewel een aantal het werken aan de vragen zien zitten en ook wel een presentatie willen geven, maakt het wisselen van de dag om ook de psycholoog erbij te krijgen het alleen maar moeilijker. Lukt het me om de psycholoog van het belang te overtuigen, blijken de kinderen alsnog hun werkritme te veranderen. Otgonbayar werkt niet tot 4 maar 8, Odnoo komt niet opdagen en ook Undrakh en Enkhtuya laten het afweten. Zinchorg wil het alleen voor zichzelf doen. En dus skip ik de presentaties, maar nu zeurt de psycholoog wanneer we het doen. Ik zeg haar dat als zij een oplossing heeft voor de organisatie ik het met haar bespreek. Tot dan kan ik het niet doen. Men vraagt hier namelijk om instructies en weet niet altijd hoe men zelf kan nadenken. En dat is bijzonder vermoeiend. Wel heel leerzaam!

Tijdens een presentatie van Jack in het Amsterdam Cafe ontmoet ik Chris die een outdoor centre runt. Ik bespreek kort mijn idee om Jacks book op te splitsen in thema's en het in kinderverhalen om te zetten. Hij vindt het een brilliant plan en hij stelt me voor aan Jack. Plan is om hem morgen of overmorgen verder te spreken.

Ik krijg een uitnodiging voor de borrel op de engelse ambassade en spreek er Steve. Hij stuurt me later info over Chingiss Khaan management strategies. Het gaat niet om de killing maar om het vertrouwen en self esteem dat erachter zit. Om de kids contact te laten maken met hun roots om dat eigen waarde verder op te bouwen.

Met 7 kids ga ik nog UB in: ik regel een rondleiding bij de tv (we zien de studio's), krijgen uitleg op de universiteit, ik probeer een workshop naaien te regelen op het kamp (maar ja organiseren betekent plannen en da's hier nou net niet de grootste kracht, tenzij je zegt dat het nu moet). De vrouw gaat akkoord, maar wil Didi, direteur Lotus, spreken. Haar hoofd tolt van alle akties, dus vraag ik haar welke dag het kan. Volgende week ergens.... Dus ik ga er zelf achteraan want anders wordt het niets vermoed ik.
Heb haar al geadviseerd alle plannen op te schrijven zodat het uit haar hoofd is en anderen het kunnen overnemen.
Een van de kids die journalist wil worden, krijg ik zover dat ze een wildvreemde interviewt: big thing!!

Vannacht ben ik onverwachts op het kleine kinderkamp geweest. 27 kleintjes die verschillen van verlegen tot uitgesproken, fysiek krachtig tot ziekjes, van enthousiast tot teruggetrokken. We lopen 10 min om met de kar water te pompen. Dat mijn rug dat redt is ongelofelijk. 2 keer lijkt me voor mij voldoende. 2 australische vrouwen blijken ook schmink bij te hebben, en creren de mooiste gezichtjes. Terwijl zij 4 kids tegelijk in de ger helpen, zorgen Suzanne, Laura en ik dat de anderen elkaar niet te lijf gaan om ook geschminkt te worden. Ik krijg ze zelfs in een lijntje. Handig dat ik in het mongools kan tellen. Mogen ze zelf hun nummer onthouden. Verder fungeer ik als gymnastiekrek voor 2.

Gisteravond nemen 3 kids me spontaan bij de hand. Om een of andere reden verlaten we wandelend het kamp. Een kleintje lukt dat wandelen niet en belandt op mijn schouder. Al zingend ontmoeten we de anderen en keren we weer terug. Geen idee waar dat nou voor nodig was. Maar ja, er is wel meer niet dat ik hier begrijp ondanks dat het de 5e keer is.

4 mini papiermachee popjes is een ander resultaat. Deze kleintjes zijn er echt te klein voor. Toch steken ze hun kleine vingertjes op en boetseren we er omheen een kopje. Later hangen die te drogen aan het hek. Laura zal ze met ze beschilderen.

Ik besluit er te slapen en klim een heuvel op om met mobiel bereik het te laten weten. Er blijkt een ger over te zijn en ik creer een bed met wat er is. Beetje koud maar verder wel te doen.

Die smoeltjes te zien als de australische vrouwen en ik weggaan is hartverscheurend. Afscheid is nooit mijn favouriet geweest en ik kijk zwijgend naar het trafeel en houd me wat op de achtergrond. Eenmaal in de van terug naar UB houd ook ik het niet droog. Toch is het goed voor me om weer vanuit UB nieuwe plannen te maken en me los te weken van Lotus.

Morgen nog een keer terug naar Lotus om met de psycholoog te praten zover als dat gaat. De house mothers hebben veel invloed op de grotere kinderen en als zij meer als een voorbeeld konden zijn en daarin getraind worden, zou het veel uitmaken.
Wat zou ik ze graag op een outdoor teambuidling training van Chris sturen. Het positivisme waarmeee ik de kinderen wilde benaderen met de opdracht uit te schrijven wat ze hebben gedaan de laatste 3 jaar, meeste trots op zijn, willen bereiken komend jaar en wie ze daarbij om hulp gaan vragen, heeft in ieder geval een bijdrage geleverd aan Uujimbuural. Hij was in 2007 al enthousiast. Nu blijkt hij zware aanvallen van epilepsie te hebben en heeft medicijnen. Eerste keer dat ik hem zie ben ik echt geschokt. Haalt deze jongen wel het einde van dit jaar, gaat er door me heen. Met een vertaalster die ik in het stupa cafe ontmoet, leggen we kort de opdracht uit en checken bij de dokter of hij dat wel aankan. Extra stress wil ik niet op mijn geweten hebben. Hij blijkt echter enthousaist aan de slag te gaan en ik mag hem ook niet filmen van te voren. Hij bewaart zijn moment voor de presentatie. En dan doet het heel zeer als ik moet aangeven dat het niet doorgaat. Sterker nog, ik zag hem niet toen ik het bij Lotus kwam uitleggen en heb het hem dus niet zelf verteld. Zoveelst teleurstelling voor deze jongen?

Voor mijn eigen tijd had ik gehoopt nog naar een sjamaan te gaan. Bobby van UB guesthouse kent een jonge hele sterke sjamaan. Helaas valt het niet te plannen dat ik met Ester mee ga. Ik heb het Bobby nu alsnog gevraagd. Mongolen zijn gek op voetbal en dus staan er overal tenten. Jawel ik ben op de hoogte van winst tegen Denemarken en die tegen Japan heb ik gezien met Nederlanders tussen de Mongolen.

Veel liefs,

Ellen