Een geslaagde opening

Mijn laatste avond in Ulan Bator. Met Abbey, Khuliunaa, de japanse, Dean, Guy, Dave en Kristen geniet ik van een heerlijke chinese maaltijd. Geen van allen zijn we echt toeristen: lesgeven, studeren of zoals ik een eigen project. En Guy is op weg naar Nepal om daar 4 maanden te werken. Kortom interessant gezelschap! Jammer dat Otgoo er niet bij kon zijn en Catell en Cindy al naar huis zijn.

Wat een laatste 2 weken!

Ik besluit niet met Oogie naar het platteland af te reizen. Mijn darmen zijn van streek en met diaree twee keer een nachtelijke treinreis te maken en dan maar te hopen dat ik fit genoeg ben voor de opening? Dacht het niet. Het platteland en paardrijden moeten wachten tot volgend jaar :-)

Cindy komt me onverwachts opzoeken: plots staan er 9 kinderkoppies voor de deur: even kijken of het al beter met me gaat. Een schattig gezicht! Drie trappen lager en de speelplaats is uitrenplaats ha. Ze willen continue op de foto, rondgedraaid worden in een molentje of geschommeld worden. Cindy regelt dat Gantuya, Enkhtuya, Byambasuren en Odgerel de formulieren die ik gemaakt heb, verder invullen.

Enkhmaa regelt dat iemand meegaat opnieuw naar Selenge. Ze ziet er beter uit. Ik heb een berichtje van een franse voor haar bij. Deze zat jaren in een rolstoel, maar loopt en skiet nu en dat moet toch motiveren bedenk ik me.

Jenny heeft als manager UB Deli nu overgenomen van Chris. Ze is zeer behulpzaam als ik maandag de boel kom ophangen. De schilderijen halen we van de muur en met tweezijdig plakband hangt alles zeer snel.

Met Oogie heb ik vorige week flyers gemaakt en rondgebracht bij de hostels en ook bij Tseren Tours, waar Rik samen met zijn vrouw de boel runt. Ze organiseren tours naar Lotus zodat mensen de andere kant van UB zien: in een buitenwijk met zandigere heuvels, en waar het afval midden op straat ligt.
Als ik met Jenny de posters aan het ophangen ben komt Maarten Stoffels binnenlopen, hij is uitgezonden via VSO en kent Rik, allebei Nederlanders. Voor ik het weet heb ik een afspraak met de coordinator van educatie en gezondheidzorg. Een boeiend gesprek en ik merk dat Lotus al partner is en State in het verleden met ze heeft samengewerkt.

Nog altijd weet ik niet of naast Lotus ook de kinderen van State Orphanage aanwezig zullen zijn bij de opening. Omdat in de krant stond dat er muziek zou zijn ( :-) ) heb ik een cd gekocht, maar Kristen is zo lief om op haar Kazach gitaar te spelen en mondharp.
Ik heb met Jenny afgesproken dat de kinderen gratis drank krijgen en de volwassenen betalen. Op de counter staat een glas waarin iedereen een donatie voor Blue Sky Now! kan doen. Otgoo komt binnen als de kids er zijn. Met enthousiasme worden alle platen bekeken.
Ik word apart genomen door Lee Campbell van de Mongol Messenger en Odonchimeg, een van de oudsten die dolgraag naar het buitenland wil, wordt geinterviewd. Ben benieuwd wat daarvan komt. Ghanaa, de directeur van State Orphanage kunnen we niet bereiken en ik besluit mijn praatje te houden. Het loopt beter dan ik dacht, alleen ben ik niet gewend om met een tolk te speechen. Gelukkig helpen enkele andere Mongolen bij de vertaling. Applaus voor ieder kind als het het kleine klokje dat ik voor ze kocht, in ontvangst neemt. Ik voel me een klein beetje sinterklaas:-)
Lee wil nog een groepsfoto en plots bevind ik mij in de VSO scene: Alan de designer,die me de groeten van Gloria komt doen, Maarten, die Didi wil ontmoeten, Andie en Gek. Als ik later Andie opzoek, krijg ik een boeiend verhaal te horen dat me aan het denken zet. Zou ik....?
Ik kan het niet uitstaan dat Ghanaa en de kids niet zijn opkomen draven. Otgoo zal hem bellen en dan hoor ik de volgende dag dat ze donderdag om 4 kunnen komen.
Nog net op tijd verstuur ik op woensdag een artikeltje over mijn belevenis in Mongolia voor de UB Post. Ik krijg te horen dat het gebruikte zal worden voor een groter artikel. Speuren op internet dus volgende week.
De kids van State rennen van hop naar her en ook Otgoo komt even langs. Ze vertaalt en ik heb een hoop plezier als de kinderen foto's nemen en wat filmen.
Via de Arts Council koop ik een Mongools bordspel, geen idee hoe het werkt:-)

De boedhistische les over de mind en knowledge is ongelofelijk saai! Ik kom graag in het aangrenzende Stupa cafe en ben zo'n beetje vaste klant.

Ik besluit een workshop met de kinderen van Lotus te doen. Omdat ik verwacht dat ze niet graag in een een groep praten heb ik ze een vel papier gegeven. Daarop kunnen ze aangeven via mind mapping wat ze volgens henzelf nodig hebben om te bereiken wat ze willen bereiken. Sommigen zoals Odgerel en Enkhtuya zijn goed bezig, maar anderen komen niet ver. Als ik ze een op een aan mij laat veretellen wat ze hebben ingevuld en er met ze over praat via Enkhmaa zakt de moed me een beetje in de schoenen. Er komt lang niet zoveel uit als ik gehoopt had. Die avond bespreek de vorderingen van de kinderen met Didi. Het schoolsysteem is hier niet zodanig dat de kinderen gestimuleerd worden om hun mening te geven en de kinderen van Lotus hebben een verlegenheid over zich om in het openbaar te spreken. Ik bedenk me dat Fritz en Staney hier misschien mee kunnen helpen. Fritz geeft dramales en dat zou misschien kunnen werken.
Het blijkt soms erg lastig te zijn om de kinderen naar de juiste school te sturen, soms vanwege henzelf, soms vanwege het systeem.
Het is duidelijk dat Didi een soort social worker nodig heeft die haar kan helpen bij de ontwikkeling van de kinderen. De volgende dag laat Gek me de leerboeken zien die Peace Corps volunteers hebben gemaakt. Het ziet er netjes uit, maar de leraren hebben moeite om een en andere in de praktijk te brengen.
Er is hier dus nog een hoop werk aan de winkel!

Als ik vandaag met Gek de fotopanelen in de gang hang van het kersverse craft centre geeft me dat een goed gevoel. De foto's hebben een mooie plaats gekregen en de kinderen een mooie fotogalerij. Bij State Orphanage zijn kinderen waar ik een speciale band mee heb. Ik merk het als ik vandaag de panelen breng. Opnieuw is Ghanaa niet aanwezig. Ok, Lotus wordt het vertrekpunt. Opbrengst van de week is een kleine 40.000 tugrug, iets minder dan 30 euro. Lotus is de plek die ik nu het beste heb leren kennen en de kinderen vragen me: wanneer kom je terug?..

Wie zal het zeggen?
Nog 3 en half uur slaap te gaan en dan is het tijd voor de treinreis...

liefs,
Ellen