Waar is de expositie.....?

Onder de schutting grabbelen twee kleine handjes naar een lollystokje. Mongools gebrabbel en twee vrolijke koppies op een autootje; ze rijden me bijna om ver.

Ik ben terug bij Lotus en ontmoet nu Didi langere tijd. Ik heb er een goed gevoel over en voor 4 of 5 kinderen zou Blue Sky Now! op de korte termijn iets kunnen betekenen hopen we. Ik zal haar zien voordat ik naar Nederland vertrek. Ze wil de lijst met toekomstdromen hebben en vertelt hoe het met de kinderen gaat. Er zijn nu zo'n 140 kinderen, waarvan velen zeer klein. Munkhtuul en Ganaa zijn er vandoor. Ze zijn pas 15 jaar maar vormen een koppel dat steeds de hort op is. En Selenge ligt in het ziekenhuis; zij is een van de enthousiastelingen van het project, maar kon moeilijk lopen en nu wordt een rib als bod in haar heup geplaatst als ik het goed begreep. Ik vraag of ik haar mag bezoeken; ze zal er weken of maanden doorbrengen. In de tearoom in UB vraag ik Otgonbayar of ze een briefje wil schrijven aan Selenge. Zij en Undrakh herkennen me meteen en ik krijg een sapje voor niets.

Als ik met Erkhmaa aankom bij het ziekenhuis wordt net Selenge's wond verschoond. Het ziekenhuis oogt schoon maar simpel en met ouderwetse apparatuur. Het is appart om te zien hoe de bloeddruk met een soort grote knijpers om enkels en polsen gemeten wordt. Het valt op dat er geen verrijdbare tafel is en apparatuur ligt op bed. Het eten is er goed en ze slaapt goed, vertelt ze. Maar opvallend is dat nadien Erkhmaa zelf op de markt verband moet halen (10 m voor zo'n 4 euro) en ook medicijnen blijken door het Lotus zelf betaald te moeten worden. Ze wil graag naar de modevakschool in UB. Ik gun het haar zo. Ze schrijft gedichten over en schrijft soms zelf, over haarzelf. Ik zeg haar dat ze die goed moet bewaren en dat ik hoop dat ze zich snel beter voelt. Wat kun je doen? Ik weet dat ze make up leuk vindt dus heb ik wat meegenomen, net zoals kleurpotloden en een schetsblok. Ik beloof terug te komen met de camera. Ook Erkhmaa heeft erg met haar te doen. Selenges ouders zijn overleden en er is een slechte band met haar zus...

Omdat Erdenes niet meer heeft teruggebeld ben ik wederom zelf de hort opgeweest voor de expositie. Met Otgoo achterhaal ik het nummer van de general director van het Children Palace. Hij wil me wel ontmoeten, of ie engels spreekt??
Nee dus, Met Otgoo aan de telefoon als vertaler, probeer ik te spreken met hem. 200 dollar voor 4 dagen!! Dacht het niet! Over 2 dagen 50 dollar blijken we te kunnen praten, maar hij wil dat ik terugkom met vertaler. Als ik het Otgoo vertel, wil ze tijdens lunch wel mee, maar als we dit willen bevestigen, krijgen we ronduit een NEE te horen. Dan niet. Gelukkig weet Didi de Arts Council te vinden. Daar ligt nu de vraag voor en Rebekah van Australie kan ik wel goed verstaan. Morgen, uiterlijk vrijdagochtend weet ik meer van haar. Het maakt het wel spannend. In een budhist centrum ontmoet ik per toeval de directeur daar en hij vertelt hoe hij aankijkt tegen zakendoen in Mongolie. Veel is herkenbaar: grotere scheiding tussen arm en rijk met ontkenning van de armen, moeilijk te plannen en zeer familiegericht, corruptie is ook hier niet geheel vreemd. Als toerist krijg je regelmatig net 10 tugrug wisselgeld minder terug. Maar dan kennen ze mij nog niet! Wat op de bon staat betaal ik, maar aan bewust geld achterhouden, heb ik een broertje dood. Heb je eenmaal kennissen en een netwerk dan kan het leuk zijn. Ueli, van origine zwitser kent Didi en vertelt over zijn community based werk ten oosten van UB. Daar wordt kinderen geleerd wat de effecten van onder andere alcohol zijn. Ik vraag of voor deze lessen ook kinderen buiten de community kunnen aansluiten? Er lijkt wat te broeien, maar ik kan er nog geen vinger op leggen. In ieder geval heb ik morgen een date om om 9 uur mee te gaan naar de plaats waar een kunstenares met kinderen werkt. En mogelijk kan ik 's avonds een meditatie in het mongools bijwonen.

Ach ja, en dan ontmoet ik ineems Erdenes in joggingpak op straat??!! Ze is verrast door de uitspraak van de directeur, maar heeft zelf een andere adviseur gesproken. Morgen spreekt ze de board, maar is na 7 jaar op zoek naar een andere baan en wil dan mijn contacten bij TPA weten. De cirkel draait zo leuk door en nu zijn er straks 2 organisaties die een plek voor de expositie zoeken.
Zal ik tussentijds nog naar het platteland kunnen??

En dan vergeet ik nog te vertellen van de vrijwiliger die misschien met de camera's wil werken, het winnen van een weddenschap met een Israelier (nee de hoogste berg van Mongolie ligt echt onder de 4500m, geloof me maar), een ontwrichte deur in jeugdherberg, drinken in de kroeg....

De moeheid neemt af en ik voel me toch steeds meer het Mongoolse netwerk binnenglippen. Als ik dat treinticket maar geregeld krijg, ggrrr.

Anyway, ik hoop dat de mails nog boeiend genoeg blijven en dat met julie alles goed gaat:-)

liefs,
Ellen