Bij nader inzien: opnieuw op pad

3 weken terug in Nederland en de hoogste tijd om het avontuur in dit land verder te ontdekken. Het boekje over wandelen in Zuid Holland onder de arm: een verrassend weekend.

Slechts 5 uur slaap met dank aan mijn onderbuurman is de voorbereiding. Genoeg? Het plan op zich is niet spannend: gewoon 2 dagen 15 km wandelen. En dus met de trein naar Utrecht en de bus naar Groot Ammers. En dat is groot in zijn kleinheid.
De 2 restauranthouders besloten te gelijk op vakantie te gaan. Geen thee bij de Italiaan en Chinees, maar wel na een mooie wandeling langs molens een plekje in de theetuin. De palingrokerij is helaas aan de overkant, maar het appelgebak is prima alternatief. De Winde, theetuin, is een prima reflectieplek.

Dat ik hiermee een stuk heb afgesneden van de route geeft me bij het verlaten van De Winde meer tijd om bij de schapen te hangen. Hij is niet geschoren, met zijn dikke vacht staat ie dicht tegen het hek, zijn mooie snoet tussen de balken. Hij laat zich uitgebreid aaien, het is precies wat ik nodig heb, even de warmte en zachtaardigheid van dit dier. Het is geen jonkie meer, in zijn ogen ligt wijsheid.

Op mijn weg naar Nieuwpoort/Langerak loop ik langs het gemaal en de oude molen met nog draaiende wieken. Net erna is een klim over een hek en ik vervolg mijn wandeling door de weide. De boer zorgt voor agrarisch natuurbeheer en houdt het maaien daarop bij. Door het ietwat hoge gras loop ik 3 koeien tegemoet. De eerste laat zich aanraken en steekt zijn ruwe tong naar mij uit, vriendelijke beesten hier in het Groene Hart. De tweede vertrouwt het niet? Ze zet de derde aan tot lopen. Tja en aangezien het graspad niet zo breed is, ik er achteraan. Het was een mooi schouwspel geweest voor de inwoners van Nieuwpoort als deze koeien en ik tot het einde in optocht gelopen hadden.

Gelukkig is het geen zondag, want velen zijn er streng in de leer laat ik me vertellen. In het oude stadhuis uit 1697 is met vrijwilligers een museum ingericht, een oud winkeltje, info over dijkversterking, 1953 en ruimte voor de rivier, woonkamers ingericht en een gigantische linnenkast. Weten we zeker dat de mensen tegenwoordig langer zijn?? Een vrouw beneden in het huis en eentje boven zijn maar wat blij om weer wat te kunnen vertellen, want anders zou het deze dag alleen gaan over de ventilatie. Kom ik toch mooi meer te weten over de streekdracht (niet te verwarren met klederdracht). Hoewel ook Nieuwpoort historie van edelsmederij kent (ligt niet ver van Schoonhoven), showde men de rijkdom niet. De kleding was sober van aard. Wel intrigeren me de mopmutsen, waarvan de zijflappen met stijfsel omhooggespeld worden. Zou leuk staan voor het modepopje in mijn gang. Verder thuis even checken of het koektrommeltje van oma er nog staat.

Ook nu blijkt weer dat alleen op stap zijn, niet saai hoeft te zijn tijdens het eten. De mensen blijken elkaar allemaal te kennen en ook de eenden en poes kennen het restaurantje bijzonder goed. De eenden eten uit mijn hand en even lijkt het erop dat de grootste op mijn schoot wil vliegen. Ach ja, denk ik, de een een baby, de ander een eend. Ze trappen allebei in het lurken aan een vinger. Het personeel maakt het niets uit: de eend blijkt al 5 jaar geoefend te hebben en in de gracht zwemt ook nog ergens een schildpad.

Voordat ik verder ga richting Lexmond, waar ik zal overnachten (en niet in Bergambacht), loop ik over de groene sterdijk. Nieuwpoort is een echt oud hollands historisch plaatsje concludeer ik. De bus vertrekt over 45 min. In die minuten blijkt dat niet iedereen 2 keer op de zondag naar de kerk gaat. Als ik de bustijden zoek, staat een vriendelijke actieve 60er in zijn deuropening. Hij en zijn vrouw zijn net terug van de Nijmeegse Vierdaagse. Aha, dat schept een band en dan zit ik in de achtertuin van hen een lekker kopje koffie te drinken.

Om half 8 ´s avonds nog 20 km te gaan lopen is teveel van het goede. De bus brengt me tot de kerk in Lexmond en zonder kaart, maar met lokale aanwijzingen beland ik op de camping Bij nader inzien. Gek dat ik geen mensen zie op straat, behalve de 3 die mij precies op het juiste moment passeren om me de weg te wijzen. Niet de trekkershut, maar goedkoper de informatiecaravan is mijn slaapplaats. De tv en magnetron doen het prima. De deur is al open, sleutel en douche munt op tafel. Oude Fred is politiek goed op de hoogte en steekt zijn voorkeur niet onder stoelen of banken. Thanks voor gesprek en info. Nu maar hopen dat niemand info bij de caravan komt halen...

Ik besluit naar Oudewater te gaan. Dat betekent vanuit Lexmond ergens de Lek over richting Schoonhoven, Gouda en dan Oudewater. Ik loop via de dijk dezelfde weg terug als waar ik gisteren ook met de bus reed. Prachtig uitzicht langs de uiterwaarden, schepen, schapen, koeien en bloemen. Al snel ben ik het zat om de auto´s en de wielrenners te ontwijken. Zo veel als ik kan loop ik onder aan de dijk in het gras.

Dan ben ik getuige van de jaagbeweging van een klein katje. Ik ontdek een klein witgevlekt kopje in het gras, 10 meter van mij vandaan. Als in slomotion beweegt het zijn voor en achterpoten dicht tegen het lichaam. Ieder moment kan het toeslaan als een tijger. Dan bolt het de rug, de achterpoten nog dichter tegen het lichaam. 2, 4, 6 seconden staat het doodstil, dan 2 keer een voorbeweging en een sprong. Wat heeft het? Een veldmuis, vogel? Of was het toch een bij?

Een bordje of we geen afval achter willen laten. Het hek door loop ik langs de wilgen aan de waterkant met zandstrandjes. Ik passeer wederom 3 koeien. Ik laat een mijn hand ruiken. Gesnuif en een lik uit nieuwsgierigheid. Het blijven leuke dieren. Mijn doel om helemaal zo door te lopen tot Achthoven lukt helaas niet. Ik loop terug en klim over een hek en via het erf sta ik weer op de weg.

Als ik op de dijk in het plaatsje Sluis op de fietsknopenkaart kijk spreekt een man mij aan. Regelmatig ziet hij wandelaars langskomen en hij vraagt zich af of zijn huis niet tevens een recreatiefunctie zou kunnen worden. Wel Maarten, Jazeker zou dat kunnen. In de 2 uur daaropvolgend laat hij me de restauratiewerkzaamheden zien aan het dijkbewakingshuis. Niet alleen is het groot, wat veel mogelijkheden biedt, maar belangrijker, het kent een rijke historie en Maarten weet als geen ander hoe dit huis in elkaar zit en wat het nodig heeft. Gescheurde muren zijn opgeknapt, verbindingsbalken aangebracht, gemetseld, raamkozijnen hersteld. Waar vind je nog de mogelijkheid hammen te roken in schoorstenen? Buiten is een kanon dat nog dateert uit de tijd van Napoleon. Een terrasje en een lap grond waar tenten kunnen staan, een kano en de zeldzame spitsmuis. Je moet een beetje door de huidige opbouwfase heenkijken en jee wat moet er nog veel gebeuren, maar wat een potentie aan unieke ligging en cultuurhistorisch erfgoed!! Maarten is niet van gisteren, gepromoveerd en heeft daarnaast niet alleen kennis van dijkverzwaringen, maar ook van zilver en weet op rommelmarkten interessante voorwerpen te bemachtigen waarvan hij de functie kent. Hoe kan het dat deze man de grootst mogelijke moeite moet doen om geld voor zijn restauratie voor elkaar te krijgen? Ik als participatie ambtenaar kan het niet geloven! Of toch juist wel en ik moet denken aan mijn tijd bij de directie Communicatie waar aandacht voor burgerinitiatieven en stichtingen was om deze verder op weg te helpen. Het zijn juist de parels zoals Maartens project dat bewijst dat we in kansen moeten blijven denken en de daadkracht er aan vast moeten koppelen. Vele handen maken zwaar werk licht: een oud gezegde dat niet aan kracht verloren heeft. Wie helpt het toe te passen?

Over de dijk vervolg ik naar Ameide, de plaatselijke kroeg heeft een prima uitsmijter. Het liedje where do I go, klinkt. Hoe toepasselijk! De regenbui doet me niets als ik onder het afdak van de pont naar de overkant van de Lek gebracht word. Via lopik en de potloodtoren kom ik uiteindelijk in Oudewater.
Bij de toren lopen 15 kippen en hanen rond. Ik kraai terug en een haan volgt me 5 minuten. Had em bijna naar Zeist gebracht, ha. Als ik dan na 20 km heerlijk aan de witte wijn met lam en auberginecompote zit dan weet je het wel: een prima afsluiting voordat de bus naar Gouda en vertrouwde trein naar Den Haag mij terugbrengen.