De goden verzoeken......?

Tussen de auto's springend ontwijk ik de plassen op straat. Ik moet opschieten om bij de lokale markt te komen: nog 8 gasflessen kopen. Lukt het niet meer, dan wordt het moeilijk ons plan voort te zetten. En dat plan is allesbepalend: 21 dagen met jeep en driver op pad naar het midden westen en de Gobi! Zo lang ben ik nog niet achter elkaar op het platteland in Mongolie geweest.

Na een jaar mongoolse les, lukt het me om me verstaanbaar te maken op de markt. Ik krijg wat we willen, maar het zijn wat woordjes achter elkaar. Genoeg voor nu. Wacht maar tot na die maand:-)

Morgen vertrekken we vanuit UB guesthouse. Bobby, Mister Kim en Gamba runnen er nog altijd de boel. Herkenning, een hug van Gamba en ook mister Kim blijkt heel vriendelijk. Mooi, mooi!
Na een hartelijk ontvangst op het vliegveld in UB door Namuun, het nichtje van Naraa, mijn mongoolse lerares, en haar nichtje (hun moeders zijn zussen) besluiten we 's avonds met hun te eten zodat we de kado's van Naraa en ons kunnen geven. Restaurant Californie is prima met toch wel een westerse maaltijd. De meiden zijn jong maar hebben interesse in verder studeren en vooral Namuun met 17 jaar lijkt al heel volwassen.
Ook de andere eettentjes vallen in goede aarde. Maar als we bij UB deli aankomen, waar ik vorig jaar de tentoonstelling hield kent niemand de engelse manager die samen met een mongoolse man een kindje heeft. De stoelen zijn veranderd, zo ook de menukaart en de serveersters. Kan niet zeggen dat ik het er veel beter op geworden vind. Om 1 tafel een rooktafel te maken, maakt weinig meer uit voor de niet-rokers. Iedereen geniet ongewild mee, ggrrr.

Als we in het Budhistische theetentje aankomen, heerst er een heerlijke rust. De melkthee smaakt goed. We komen bij van de vlucht, hoewel die ook prima verliep! Aan de muur hangt een mooie tekening van de Dalai Lama. Natuurlijk de enige die niet te koop is. Ik probeer het toch, wetende dat ik het overbied. De Lama die les geeft in het aangrenzende centrum komt praten. Ik herken haar van vorig jaar en uiteindelijk zit ik daar met de tekening: gemaakt door een gevangene van begin 20. Ik kan niet achterhalen waarvoor.
Helaas zullen we niet van de meditatieles gebruik kunnen maken: we zijn vandaag aan het shoppen geweest: aardappelen, kolen, uien, peen, blikvoer, musli, noem het maar op. Hoe het de jeep in kan, mag Bold, de driver weten....

Tricia is zo lief om rekening te houden met mijn wens om nog even naar Lotus te gaan: het opvangtehuis waar ik vorig jaar met de kinderen een project draaide en tevens meeging op kamp. Ik zoek de mail op van het tehuis in december. Daarop staan wensen om de kinderen te stimuleren in hun expressie en creativiteit. Specifiek gaan we op de lokale markt op zoek naar breinaalden, bollen wol, borduursetjes, schaaksetjes, speltjes etc.
Pas heel laat vertrekken we in een overvolle bus naar Jarmag. Het voelt goed, maar ook spannend, want dit is een totaal onverwachts bezoek. Herkenning wederzijds, soms enthousiast, soms afwachtend. Ook Selenge is er. Ze heeft een infectie opgelopen aan haar heupen waar ze vorig jaar aan geopereerd is vanwege TBC in haar bot. Ze slikt wederom medicijnen. Ze zullen binnenkort de infectie behandelen, daarna gaat ze naar China om haar rug recht te krijgen: 6 maanden plat!! Deze meid doorstaat een hoop!!!Uit het gebouwtje komt rook vanwege nat stoken.Didi blijkt in UB te zijn. Maar we laten de spullen toch achter in het kantoortje. De kinderen drommen om het bureautje. Tricia en ik worden voortdurend aan de arm getrokken. Dan lopen we naar buiten aan de hand van de kids. Ik moet naar de breinaalden van eentje kijken. Een meisje van 9 spreekt zeer goed engels en dan is er nog het kazakh jochie dat eerst door Tricia opgetild wil worden. Tricia doet het licht aan en uit: grote hilariteit. We nemen ze mee naar buiten waar het ritueel voor slapengaan is: in een kring zingen ze vader jacob op zijn mongools. Een vertederend afscheid als we de poort uitlopen.

Het is moelijk voor me dat ik toch niet met ze op kamp zal werken, maar de woorden van Tricia zijn fijn en het bevestigt wat ik al wist: een stukje van mijzelf ligt hier. Ik neem me voor om ieder jaar terug te komen, al is het maar heel even. Het lijkt een mooie manier om thuis in NL een cariere te hebben en het contact in Mongolie te onderhouden.

Vandaag heb ik Tricia het vegetarische restaurantje laten zien: het is verbonden aan Lotus. Otonbayar herkent me op straat. Een hug. Ze is nu 17 en kan niet kiezen: kok worden of toch kapster? In september start haar school. Didi komt aangelopen. Ze ziet er beter uit dan vorig jaar en ze vertelt dat ze naar een pand gaat kijken om er een jeugdherberg te beginnen. Ergens anders heeft ze de start van een bakkerijtje op het oog. Ze wil wel verder praten over eventuele computers voor Lotus.

Uiteindelijk laat ik een briefje achter voor Didi om contact te houden over op te zetten projecten en met een idee voor Selenge. Ze verveelt zich en ik herinner me dat ze de mode in wil.
Nieuwe ideeen voor Blue Sky Now borrelen weer op....

Vanochtend zijn we nog naar het klooster geweest. Op bankjes gezeten, vele monnikken gezien en een klein meisje komt voor ons zingen en dansen. Tricia schiet mooie plaatjes en wat ook deze dag weer heel bijzonder maakte is de uitwisseling van Tricia en mij. 20 jaar geleden spraken we elkaar voor het eerst en wie had gedacht dat wij hier nu samen in Mongolie zouden zijn. We leggen dit moment vast door elkaar een beeldje van een Boedhistische god te geven: ik geef haar eentje die goed is voor the head. En zij geeft mij de green Tara, een godin voor vrouw en kinderen blijkt. Beiden kozen we deze zelf op gevoel zonder te weten waar het voor staat. We zijn allebei verrast hoe treffend de beelden zijn.

Ik ga met een goed gevoel op pad, met jeep, driver en natuurlijk met Tricia.
Fijn om jullie berichten te lezen. Blijf genieten van alle mooie en waardevolle dingen in Nederland.

Liefs,
El