Temple of heaven, rikshaw, kleding, opera

Hallo allemaal,

Hier een laatste bericht uit China / Beijing.

Juf Ineke, hoop dat de zon weer gauw doorbreekt!! Nog meegeholpen met plakken?

Ik heb zojuist een laatste avond met peking duck gehad. Het is nu 1.15 's nachts en ik heb net ingecheckt op internet. Nog 5 en half uur slaap te gaan en om 10.35 plaatselijke tijd vlieg ik. Mam, pap, ik kom om 14.35 op Schiphol aan.

Mijn laatste belevenissen in deze grote stad zitten erop.
Met Sarah en Barbara neem ik de subway. Druk, maar snel en vertaald in het engels. Zelfs in de metro wordt het omgeroepen in het engels. De forbidden city is groots en eeuwen oud. Ik heb niet de tijd genomen om erover te lezen en loop wat schaapachtig rond. Het lijkt dan ook allemaal een beetje op elkaar. In het vliegtuig toch eens beter bestuderen. Wel zijn er enkele juweeltjes voor foto's: 3 meisjes opgedirkt op een bankje, mannen die het kaartspel spelen, vrouwen die de tuin aanharken. Bij de uitgang worden we tegengehouden door de man met de pet en het uniform:-) We moeten wachten totdat een 'belangrijk man' in geblindeerde wagen wegrijdt. Ik kan de vlag niet thuisplaatsen helaas...

Sarah verdwijnt in een aftands 7e rangs ijzeren rikshaw en Barbara en ik verkennen Berhai park aan het water. Grote leliebladeren en lotusbloemen. Op het kleine eilandje is een soort stupa waarvandaan we prachtig uitzicht hebben over de daken van de verboden stad met de wolkenkrabbers tegen de achtergrond, wat een contrast!
Moe lopen we langs de Sicha lakes met zijn kleine eettentjes en lounchbars. Een masseur wil 20 min mijn rug kneden. prima, morgen dan, een brede smile en ik hoef hem niet verder van me af te schudden. Dat is wat anders dan de rikshaws. Maar meneer, ik 'woon' in de hutong, ik hoef dus geen toer, nee echt niet! Langs het water lopend krijgen we honger en besluiten een snack te eten. De kok is keurig in wit en staat op straat achter bakken met groenten en ..tja..wat is het eigenlijk? We nemen elk 4 stokjes en die eitjes zijn best lekker, maar de tofu is gedompeld in pepersaus en rundvlees blijkt het ook niet te zijn. Een vreemde smaak en wat taai. Het lijkt eerder gekookte ingewanden aangeregen... (en nog steeds ben ik gezond, zelfs hierna:-)
We zijn zo moe van de hele dag lopen dat we het laatste stukkie toch per rikshaw willen doen: 15 min voor 50 yuan (0,50 $). Als ze bij de eerste de beste pilaar stilstaat en uitleg wil geven, vragen we om door te rijden. Naar 'huis' graag. Ik laveer haar tussen de straatjes door en mensen die op straat eten maken plaats zodat we er door kunnen... Dan neemt ze een straat en heb ik er genoeg van...we betalen en lopen terug en dan: vreselijk verdwaald. Maar ja onze rikshaw vrienden willen niet zeggen waar we zitten op de kaart. Op goed geluk lopen we nog een uur en dan hebben we een goede maaltijd in de Red Lantern!!
Daar zijn canadezen gearriveerd en we maken plannen voor de avond erop: opera en afsluiting van mijn reis, wederom peking eend.

Maar eerst probeer ik mijn pakje te passen. Helaas ik moet terugkomen, want de kleermaker is er nog niet.
Ik wil Annelies uitzwaaien, maar ze blijkt nog de hele dag te hebben en dus chillen we in het park van de hemelse tempel en laten we ons masseren. 20 minuten wordt er op me ingebeukt terwijl ik op een klein opvouw-krukje zit. Nee hoor, 20 min is voldoende, ik hoef geen 40, zoals ze me proberen te ontfutselen. De masseur van de vorige dag herkent me. Gelukkig begrijpt hij me als ik uitleg dat ik al gemasseerd ben... ik krijg zijn kaartje en moet hem echt bellen..

Ik ben net op tijd voor het passen van het pakje. Het jasje is fantastisch, maar dat rokje is niet goed. Hij zal het anders maken en Tinnelou zal het alsnog voor me meenemen naar NL. Dat ik mijn uitleg en zijn bevestiging afrond met een handshake is volgens sommigen een signaal dat hij echt zijn best zal doen. Ik hoop het.

De opera duurt een uur. Bizar voorstukje met enorm hoog vrouwengeluid en daarna veel acrobatiek van de Monkey king.

Als ik opnieuw met toeristen bij het restaurantje Hope aan het water kom aanzetten,moeten ze lachen. Tuurlijk: peking eend is geen probleem. Diana Chen geeft me haar kaartje of ik toch vooral wil bellen als ik iets nodig heb. De service is perfect en het eten wederom erg goed.

Nog een laatste blik over het water en dan slenteren we terug door de hutong, langs de afgebrokkelde huizen, langs de vele bouwwerken. Hier en daar hangt een waslijn met kleding. Laatste hugs....

Dank voor jullie berichten!! Het is fijn om van het thuisfront te vernemen op zo'n reis.
Ik zie jullie gauw,

El