Gobi en wijziging

Lieve allemaal,

Op die foto's is het nog even wachten, hoewel ik misschien een paar digitale krijg.

De afgelopen dagen waren heel bijzonder, mooie momenten, maar ook lastig en teleurstelling...

Dat ik nu in UB ben is, omdat er problemen ontstonden al voordat ik kwam. Reden? De organisatie heeft in het verleden iemand aangesteld in Bayangovi, die de volunteers niet uitzond naar locale families zoals afgesproken. Omdat de organisatie niet akkoord ging met haar manier van werken, is ze ontslagen. Dan begint het....

Op 27 juli ontmoet ik Rachel en Rob van TPA. We vertrekken nog dezelfde avond in een klein busje. De coordinatoren Rob en Utro gaan mee. Maar voordat het zover is, moet er nog van alles gebeuren. Utro helpt me met registreren en het verlengen van mijn visa. Ze zal mijn paspoort ophalen terwijl ik in de Gobi zit. Op de black market krijg ik een jacket: prachtig blauw en ik voel me al half mongools:-) Het regent pijpenstelen en Urnaa krijgt een plens over haar heen. De market is zo groot dat we even verdwalen, maar al soppend vinden we ons busje terug. Urnaa zet Rob en mij af en gaat terug om eten in te slaan voor de komende tijd. In een winkelcentrum doen wij hetzelfde: wat kadootjes voor de familie, wat bier en wodka. En ik koop een horloge met timer voor 15 dollar. Ik heb mijn mobiel in de trein laten liggen..dom,dom..

Met de taxi vertrekken we om 19 uur naar een plek waarvan we hopen dat er een busje komt. Want de communicatie blijft lastig. Niet altijd weten we wat er geregeld wordt. Dat heb niet alleen ik, maar Rob dus ook en of dat nu een geruststelling is?

Ik ben blij om onderweg te zijn. Goed gezelschap en met wat meer mongolen in dit busje dan verwacht:-) Naast de familie waar we in Bayangovi een nacht zullen slapen, zitten er nog 2 en een baby Anouka in het busje. Het is proppen en we hebben 24 uur te gaan. Ik herken de groene heuvels van Hustai park, maar dan wordt het leger. Onderweg stoppen we bij een ger en daar wordt e.e.a. ingeslagen.
Onderweg hebben we een zandgevecht alsof het sneeuwballen zijn. Mongolen hebben gevoel voor humor!

In de bergen zitten momenteel 2 vrijwiligers: Imogen en Jim uit England, elk bij een afzonderlijke familie. We zullen ze ophalen en hopelijk is het probleem opgelost met deze vrouw die maar 4 mijl verderop woont van de familie waar we zitten (de chauffeur zijn vrouw, een jong meisje en Ancha. Deze baby/peuter van 1 jaar krijst om de haverklap, maar ik moet wel lachen om dat smoeltje met snottebel. De warme melkthee van geiten is zeer welkom en we drinken het om de haverklap. Het ontbijt bestaat zelfs uit fruit en chocolade, wat zeer onverwacht is. In het dorp leven 2000 mensen, maar verder zie ik de wijdsheid en het is bloedheet.

Alleen...dan heeft Rob slecht nieuws: we gaan de bagage ophalen van de vrijwilligers, maar ik kan niet blijven. De familie voelt zich bedreigd en dit probleem moet eerst opgelost worden. Een geluk voor me dat die 2 er nog zitten, zodat ik nog e.e.a. kan meemaken, maar het is een bittere pil. De vrouw dreigt naar UB te komen en ons achterna te komen. De dagen erna proberen Utro en Rob uit te vinden hoe ernstig de situatie is, maar er komt geen verandering helaas.

Ondertussen probeer ik te genieten van wat er wel is: een ruige tocht door de woestijn, de verhalen van de anderen. Als we bij de familie van Imogen zijn, overvalt me een enorme blijheid: volleybal met ze spelen, een heuveltop beklimmen met een geweldig uitzicht!!! Ik leer geiten melken, slaap in de ger en de volgende dag wordt het nog ruiger. In de rivierbedding liggen alleen stenen en daar moet de jeep overheen. Wat een prachtig landschap!! De hostfamilie van Jim heeft het plan om te gaan kamperen en we zullen met paarden vertrekken. Ik leer rijden in een mongools zadel en dit is te gek! De draf gaat me goed af, Maar die galop moet nog maar even wachten. Soms is het zo steil dat ik bang ben eraf te vallen en soms moeten we de paarden aan de hand nemen. Een open vlakte aan de rivier waar we overnachten. Jim is ontzettend grappig, want hij spreekt aardig wat mongools en daar reageren ze erg leuk op. Ik kan het goed vinden met de vader van de familie, vooral vanwege het paardrijden (chu!) en het kaartspelen later. Na het eten nog even wrestlen dan:-) en ik win van een van de vrouwen ha, maar mijn t-shirt is wat gescheurd.
Wassen in de rivier en de volgende dag is er een van springen over rotsen. De mongolen hebben de ongebruikelijke manier van doen om stenen in het water te gooien zodat de ander nat wordt en niet verder kan...
Dezelfde avond draven we over de grote vlaktes terug naar Jims ger. Ik ben getuigen van het zorgvuldig villen van een geit. Later krijgen we een enorme teil voorgezet met lever nieren etc gekookt. Ik ben gek op die lever en het hart smaakt ook niet gek. Gelukkig is geen van ons vegetarier:-0

Nog een laatste kaartspel en als ik in de deuropening zit de volgende ochtend, dan lopen de yaks langs me. 's avonds bij het slapen hoor ik het gebrom van ze. Prima om op te slapen. De nachten zijn kort en het is vermoeiend want wew zitten rond de 2000 m met veel dalen en klimmen.

Het afscheid valt me heel erg zwaar. Ik trek dit voor geen meter en als ik er nu weer aan denk springen weer de tranen in mijn ogen. Dit land heeft zoveel te bieden en dan is er 1 vrouw (tom manga noemen we haar: groot monster) die mij beled om verder te komen met deze mensen. Rob probeert het nog een keer, maar het lukt niet en na een nacht in Bayangovi zit ik weer in de jeep, 24 uur terug, naar UB om nieuwe plannen te maken. Imogen en ik willen naar Terelje Park. Jim komt misschien mee en via TPA kunnen we er komen en dan zien we wel. Verwarrende omstandigheden, maar ik ga terug naar het platteland, want daar voelt het goed.

liefs
Ellen