De wind waait AJEEHE-HEEJA-WEE

Weken voorbij en zo waar: nee nu duurt t niet lang meer. Een grens overschreden en ik sta op het punt om door te reizen. Een nieuwe wereld om te ontdekken.

Sinds de Ardennen volg ik mijzelf een weg omhoog. Door de diverse landschappen van Maastricht naar Eindhoven en verder door de bossen gaat t naar Gorssel, niet ver van Deventer tot Warnsveld bij Zutphen. Ik sleep de aangevroten tent nog mee. Weggooien is wel zo praktisch, ik doe het niet. En heb ik al een tijdje niet op mijn drum geapeeld, hij is mijn trouwe metgezel. Ik ontmoet vele gezellen in dierenvorm. Niet in trance, maar bij de slaaplaatsen is geregeld een hond: in de Ardennen, in Eindhoven, in Gorssel en in Warnsveld. Ik vind het heerlijk als ze met hun warme lijf op mijn voeten liggen. Die koppen van "gaan we nog spelen? Toe gooi die bal nog eens? Of kun je nog eens onder mijn kop of op mijn buik wrijven?"

Als Randstedeling zou je ongeduldig kunnen worden van lage OV frequentie. De dichtstbijzijnde bushalte is hier 41 min lopen vandaan, op mijn slippers een uur. Ik bedenk me dat dit in diverse andere landen gewoon is. Ik heb niet eens een emmer met water op mijn hoofd te dragen. En langs het bos voel ik letterlijk hoe die energie mijn hoofd doet ontspannen. Het ruisen van de bladeren, lijkt als een vriendelijke en zachte tornado mijn hersenen heen en weer te wiegen. Er is geen verschil aan ruimte, alsof iemand een voor en achterdeur in mijn hoofd heeft opengezet en de wind er doorheen kan waaien.

Terwijl ik in Gorssel wacht op de regiotaxi benut ik de tijd met een kleine expeditie. Achter de Stayokay ligt een klein paadje. Van zand en donkere sporen, hier en daar wat gras. Aan weerszijden bomen, bramenstruiken en hier en daar een spinnenweb. Aan het einde is een uitgestrekt landschap van akkervelden en grasland. Ik waan me even op de savanne, koeien in de verte.
AJEEHE-HEEJA-WEE, over de vlakte gaat naar de horizon, als vertelde ik aan de stam daar mijn verhaal. Kun je me horen? Moeder aarde onder mijn voeten, klinkt de djembee en drum in mijn oren. Ik volg het ritme en laat de klank opkomen. Amara en Eugene, horen jullie de klanken? Toe, antwoord met je djembee, met je drum, en jullie met gezang. Hoe zacht vanbinnen dringt de resonantie door, een witte vlinder dwarrelt om mij heen, de lucht diepblauw.
Ik hou van die stilte, die je kunt horen waarin je kunt verzuipen, als in een bad waarin je onder water kunt ademen. Het gevoel can de eeuwige sterrenhemel boven je als een mantel. "Wees niet bang voor die grens", vertrouwt ze me toe, "dat duur nu niet lang". Ik geloof haar.