Loslaten

Wat zou t mooi zijn als je je geest en hart zou kunnen wassen zoals je kleding. Kleurrijke sari´s aan de waterkant, een foto van India in een blad. Wat zou t mooi zijn als je je lichaam van binnen net zo kunt wassen als van buiten. Geen foto, wel gevoel, mijn gevoel. Van energie, vrij stromend of blokkade. Lichaam en geest, in de moderne tijd is t net netwerkcommunicatie, sociale media met jezelf. Want als vanzelf komen de labels `vind ik leuk ´, of niet natuurlijk. Maar ja ons brein kent de ontkenning niet, wij als mensen wel.

Voet voor voet op het ritme van de band loop ik door de sneeuw. `She can do it, it just takes a little longer`, klinkt t. Hoe toepasselijk en ik put er energie uit! Energie die ik die dag eerder goed had kunnen gebruiken, toen ik langzaam onderuit schoof op telemarkski`s. Ik ontwijk de skiers als ik oversteek, gefocust op de deur van t medisch centrum. Daar gaat t snel. Foto genomen, knieblessure vastgesteld, brace gehaald.

Rust, kraamt mijn lichaam uit. Hoe meer ik t neem, hoe meer behoefte ik er aan heb en hoe meer ik het ervaar als een proces in plaats van een incident. Iedere beweging vraagt aandacht. Met een recht been sleep ik me naar de bakker en de kaasboer, worden boodschappen verder gebracht en ikzelf maak gebruik van t dienst en vriendenvervoer. En zo blijf ik in contact met de omgeving.

Bewust omgaan met wat r in t lijf omgaat. Voor die reis hoef ik niet naar t buitenland. Ik kan plannen, maar t hoeft niet, want t gebeurt toch in t hier en nu. En dus besluit ik mijn focus te leggen op waar energie zit en waar grenzen liggen. Niet om er overheen te gaan, maar om te onderzoeken.
Als ik te hard mijn best doe bij de fysiooefeningen, is duizeligheid t gevolg. Dat overkomt de meest stoere mannen, zo blijkt. Als ik t buigen van de kniespieren onder controle probeer te krijgen, reageert ie spastisch. Met verwondering kijk ik hoe mijn lichaam reageert en alles in t werk stelt om te herstellen. Ook als de schildklier traag blijkt te zijn en ik denk snel met medicijnen t weer op orde te krijgen, trekt mijn lichaam aan de bel. Het doet me denken aan t project dat ik in 2007 startte in Mongolie. De tentoonstelling leek geregeld toen ik in Ulan Bator aankwam. Niets was minder waar. Zodoende ging ik over tot de aanpak van : dit niet, wat wel?

Dat wordt mijn motto voor de komende tijd. Geen groot feest voor mijn verjaardag, maar een heel klein dineetje waar ik heel erg geniet. Geen vervolgcursus theatersport, maar wel een mooi optreden. Geen grote reizen voor nu, maar wel een mooie strandwandeling in Kijkduin.
De opleiding professioneel communiceren leert begeleiden van anderen. Maar dat streven laat ik los, zodat ik werkelijk dichtbij mezelf kom en van daaruit verder kan kijken. Want de toekomst is niets anders dan t hier en nu op een ander moment!