Gutsend zweet tussen UB, Beijing en Zeist

Met kracht probeer ik de sleutel om te draaien, en nog eens, en nog eens. Er valt geen beweging in te krijgen. Het is half 1 's nachts in Ulaanbaatar en Tricia en ik staan voor de gesloten deur. Het is stil om ons heen. Eerder die dag waren we zo blij dat Bobby ons een kamer kon geven in een apartement, die ene nacht helemaal voor ons alleen. En dan staan we hier....Een vermoeide dag terug in de jeep, onderweg stoppen we op ons verzoek nog 1 keer in een restaurantje. Ik lach me een kriek als ik een japanse plee vind die automatisch gestuurd kan worden bij het naspoelen...het zijn wel de uiterste zo op een vakantie:-) We hadden een heerlijke maaltijd en ook terug in UB laten we het ons goed smaken. Nog even een berichtje aan het thuisfront (de vorige dus..) en nu zit er niets anders op dan terug naar UB guesthouse.
Ik bons op de deur, het galmt in het trappenhuis, maar geen reactie. Dan, na de 10e keer staat er een slaperige mongoolse die ons eerder het apartement liet zien. Ook zij krijgt het niet voor elkaar. We slapen die avond zonder onze spullen in het apartement ernaast. 7 uur 's ochtends de volgende dag zal mister Kim aanwezig zijn...
Als ik de volgende dag letterlijk 5 voor 7 uit mijzelf wakker word, kost het ons niet meer dan 5 minuten later bij mister Kim te zijn. Breedlachend gebaart de koreaanse man dat we mee moeten komen. Maar ook hem lukt het niet en da's niet handig met nog een treinticket op te halen anderhalve dag voor vertrek naar Beijing.
Maar zoals altijd in Mongolie ben ik gewend eind goed al goed: er komt een nieuw slot op de deur en terwijl Tricia de badkamer checkt, lukt het mij om snel het ticket te ontvangen.
Nog 1 keertje naar het vegetarisch restaurantje waar Otgonbayar ons wederom bedient. Ik heb een bundel spullen bij voor Lotus. Gehaald op de markt. Daar vraagt 1 van de meiden wat ik voor werk doe, want ze heeft me eerder gezien. Ik zeg dat de spullen voor kinderen zijn. Als ik bij een volgend kraampje een babypakje koop, hoop ik maar dat het een kindje past. Op de terugweg word ik door een man en vrouw aangesproken. De vrouw heeft iets in haar hand met dezelfde stof. Ik heb alleen al iets gekocht en wimpel het weg. Ze blijven echter aandringen en dan dringt het tot mij door dat ze me het willen toestoppen. Met ongeloof pak ik het aan en dan staan ze me grijnzend aan te kijken. Ehh, ze denken nu toch niet dat ik in verwachting ben van een mongool??? Dat zal ik maar niet proberen uit te leggen, ehem.
Na hartelijk afscheid van Otgonbayar en de laatste inkopen is er nog een korte nacht met de treinreis in het verschiet.
Die verloopt zeer spoedig en tot onze verrassing delen we de hut met Nederlanders. Zo wennen we langzaam aan ons kikkerlandje. Maar tot die tijd hebben we nog heel even in China. Helaas missen we het uitzicht op de Chinese muur, 3 uur met de neus geplet tegen de ramen ten spijt.
Ook hier heeft de regering toegeslaan? De chinese crew is allerliefst en de gangen worden regelmatig gestofzogen, afval opgehaald en Tricia krijgt zelfs aangewezen wanneer ze naar de plee kan. Godszijdank gaan ze uit service daar niet mee naar binnen:-) Ook de grensovergang gaat zeer voorspoedig, alhoewel ik bijna mijn mongoolse stoeltje moet uitpakken van de vieze sokken en kleding die ik er omheen had gewikkeld ter bescherming. Omdat ik dat bijzonder sloom doe, kan ik al snel de zak weer dichtknopen. Dat we ook niet het papiertje hebben om e.e.a. aan te geven, maakt gelukkig toch niet uit. Er viel ook niet zoveel verder aan te geven: theetableau, of vilten zakjes, of misschien die babyslofjes, of toch dat zand uit de woestijn? Ach en zeg nou zelf, die broek van mij hing van ellende vies geplakt aan me...
Ik weet op de een of andere manier altijd verrassend veel baggage mee te nemen: is het niet voor een project in Mongolie, danwel voor souvenirs (lees: een halve heuvel aan stenen). Ik heb dus ook zo'n 30 kilo bij, terwijl Tricia de kunst van het weggooien verstaat: 11 kilo:-).
Het zweet gutst van me af als ik op Tricia wacht. Terwijl zij een zaak met serviesgoed bekijkt, zit ik op de richel aan de straatkant. Zo kan ik goed de voorbijgangers gadeslaan. Of bekijken zij mij? Geknik en als ik Ni hao (hoe schrijf je dat??)zeg en zwaai is er een hoop gegiechel en snel "hello". Tot er straatschoonmaakster voorbijloopt. Ze bekijkt mijn broek en kijkt bedenkelijk. Ik trek een vies gezicht en draai mijn duim naar beneden. Ja hoor, daar is weer gegiechel. Ok als zelfs zij mijn broek goor vindt, is er geen hoop meer. In de Red Lantarn maakt het allemaal niet uit. We worden warm onthaalt:"you back:-)". Ah we hebben het warm en zijn hongerig? "You sit and eat, then we show room". Dat is zeer welkom. Zo ook de privédouche: tjee wat komt daar veel water uit!

Vanaf nu is het relaxen: lounchen bij vlieghaven Beijing, businessclass vliegen en enthousiaste pa en ma en Remco op Schiphol. Het was geslaagd! Thanks Tric!! We drinken er een drankje op en thuis gaat de fles open.
Mongolie was het wederom meer dan waard.

Na een week weer terug is het ook heerlijk om weer vrienden te zien en heel even voelt er een klamme warme deken zoals in Beijing: het zweet gutst weer van mijn lichaam als ik de platen in het plafon van de zolder schroef. Elke en Arjan, veel geluk in jullie nieuwe huis!

En Steph: doe ze de groeten daar in Beijing!

Liefs,
El