It's all about energy...

Met de tas onder de arm de papierbak tegemoet. Dank aan de gemeente dat ie vol zit, want zo komt de cadans op gang, op weg naar de volgende.
Het is bijna meditatief en ik herinner me weer waarom ik vorig jaar op pad ging in NL: het zet je zinnen op een rij. Mijn god wat is dat lang geleden...
Sindsdien heel wat andere uitstapjes gemaakt. Het skiën in Untertauern/ Obertauern met Martin, Stephanie en Arnoud maakte me zekerder van een herstellende rug: hij hield het beter dan verwacht, weliswaar rustig opgebouwd. De kriebel komt terug en ik schaf een tweedehands aan, nu staan er dus twee thuis :-). De nieuwe moet getest en dus boek ik alleen een tripje naar Garmisch de week erop. Prachtig weer, supersnelle ski's die mijn lichaam nog maar net kan bijhouden, of is het de hoogte (tegen de 3000 m)?
Eerst vloekend en dan toch voldaan reis ik terug naar München. Ik ontmoet er Gianmarco en tijdens een etentje diezelfde avond besluiten we een keer een bergwandeling te maken.
Dat zal sneller zijn dan verwacht, want begin mei lopen we in een weekend in 2 dagen rond en over de Benediktenwand. Na ruim 8 uur achter elkaar de tweede dag wandelen en klauteren, zelfs klettersteigen, hangt mijn tong op mijn voeten. I'm done, over, schluss. Ik kan de uitvinder van de kabelbaan wel zoenen! Ben ik genezen van de bergen dan? Nee, voor geen meter! Een maand later ben ik opnieuw in München, nu alleen: het wordt een kort tripje in 2 dagen.
Het eerste nachtje slaap ik in de kamer met titel: fear. Het heeft donkergroene wanden met een klein lichtgevend spookje op de muur, een muurtekening van iemand met mes (lijkt me goeie bewaking :-) en de tekst "don't worry, be happy". Niet alleen komt deze tekst me later goed van pas, maar ook helpt de jazziesfeer met paarse piano en surrealistische schilderijen in het restaurantje bij aan een relaxte mood. Met dank aan de DAV ga ik op pad...
Ik verblijf rond de 1400 meter in het Bodenschneidhaus. De kaart checkend, besluit ik niet naar de top te lopen. Ik ben immers alleen, het heeft geregend en er is mist en regen op komst. Dan een andere weg, waar leem verandert in een zeepbaan. Nooit gedacht dat ik als een aap op 4 handen van graspol naar graspol zou lopen. Fijn hoor, zo'n kapelletje bovenaan; ik kan me niet voorstellen dat men daar in eerdere tijden elkaar ontmoet. Of toch... het uitzicht is adembenemend, zelf, of juist, als de mist omhoogkomt. ook de Brechnerspitze laat ik voor wat het is. Omlaag, terug naar München is het motto. Volgende keer, zo beloof ik mezelf, zal ik de kaart nog beter checken. Beetje blauw betekent immers rotsen. Juist, dit keer: gladde rotsen. Als je omhoog kunt klettersteigen, kan het omgekeerd ook: met mijn neus naar de berg daal ik behoedzaam af, zoekend tussen de rotsen naar houvast met handen en voeten.
Werkelijk zeiknat en met modder aan mijn handen kom ik beneden. In de mist hoor ik het gerinkel van koeienbellen. Bij de hut onderweg drink ik me warm en ben ik mezelf dankbaar dat ik het gewicht van extra droge broek heb meegesleept:-)
Eenmaal terug in München verrast mijn eigen kalmte me: ik heb voor het eerst in mijn leven het vliegtuig gemist. Of trein of ander vliegtuig terug. Het ticket valt niet om te boeken en dus benut ik het laatste plekje bij een andere maatschappij: leve de KLM! Is die man ook nog zo vriendelijk om me een Cityhopper mee te geven. En dat retourtje wordt nuttig gebruikt in september, als ik wederom naar Azië vertrek.

En dan is er nog het uitstapje naar Manchester met Martin. In het museum van Science and Industry waan ik me in de industriële revolutie. De allereerste trein in de wereld liep tussen Manchester en Liverpool. I just love trains! Stoommachines in allerlei soorten en maten. In die tijd speelde de katoenindustrie een grote rol en wat ik niet wist, aardewerk en glas was er ook niet onaardig.
Manchester is nog net zo rebels, innovatief en creatief als in '94/'95 en het is de beste stad die ik destijds had kunnen uitkiezen. De beste voor mij dan... Het vegetarische restaurant the eighth day heeft nog steeds supermaaltijden, the rambling club heet nu hiking club, maar het vrouwenbusje rijdt niet meer: geldgebrek. Destijds kon je tot laat stappen in de Student Union en dan reed het vrouwenbusje je tot aan de deur. Eh, nee, mannen mochten niet mee.Ook de bovenste verdieping is niet meer om te loungen (wat hebben we daar veel gehangen en gefilosofeerd destijds), wel een prachtige wandschildering dat al het rebelse samenvat: wauw! De indische wijk is er nog en Annelies: hier moest ik echt aan je denken, zulke lekkere curries!
De avonden zijn goed besteed: van cultfilm, naar swingend theater voor Mama mia (just love the english for their enthusiasm!), jazz jamming en dansen. Martin, heus je weet nu: er is geen dronkenschap voor nodig;-)

En dan is er nog het uitstapje naar de Ardennen: langs de Semois loop ik met Marcel vanaf Rochehaut naar het westen. Het gaat langzamer dan we dachten, maar het uitzicht is prachtig en we hebben geen haast. Onderweg brengt de bus ons naar Bouillon. Wat een prachtig stadje: authentieke burcht, de huizen ademen sfeer uit. Ik waan me in de vergetelheid onderweg en geniet van een glaasje wijn op het terras.
We besluiten in passende stijl te eten< dat wil zeggen: goed eten en dan omhoog naar de jeugdherberg. En dus zitten we in wandeloutfit tussen de keurig gedekte tafels en drapperiën voor de ramen. Mijn handtasje, eh rugzak, slingert feilloos langs de glazen. Dat gaat beter dan ikzelf: ik mis het opstapje en kletter recht vooruit op de vloer. De inmiddels binnengekomen gasten kijken even om. It just needs the commend: very charming, ik kan er wel om glimlachen.
De weg terug naar Rochehaut gaat door de bossen en dat is prettig, want zo ontkomen we een beetje aan de regen. En eenmaal een weg gekozen ga ik niet terug, en dus... recht omhoog. Ik weet immers nu als een aap op 40 graden te lopen;-)

Voorlopig was dit wel genoeg beweging achter elkaar, of zal ik....?

Voor iedereen veel liefs en een fijne zomer! Tot gauw!

El