De kop is eraf!
Door: Ellen de Jongh
Blijf op de hoogte en volg Ellen
19 Maart 2007 | Mongolië, Ulaanbaatar
Lieve allen,
Het is hier heerlijk fris met soms een zeer warme zon, goed te vergelijken met wintersport en soms twijfelen of die jas nu echt aanmoet:-) Ik zal kijken of ik het t.z.t. door de douane meekrijg.
Eerste bijzondere momenten zijn daar na anderhalve dag in UB. Vooral gisteravond. Kan het niet laten om de gedachtegang te beschrijven.
Met mijn jas half open trek ik mijn capuchon over mijn hoofd. Niet vanwege de kou, maar omdat er een traan biggelt over mijn wang uit pure frustratie. Het is 21 uur en tijd om het takke eind terug te lopen naar de hostel dat niet bepaalt in het centrum ligt en geboekt is omdat alleen zo de treinreis naar UB geregeld kon worden vanuit NL. Da's allemaal wel te overzien: gewoon verkassen na 3 dagen, maar ik ben zojuist bij de arm gegrepen door een jochie van zo'n 15 jaar: "money money!" voor ik het weet ontglippen me de woorden: shut up!!" Het is niet de eerste keer dat er met me opgelopen wordt, maar dit komt te dichtbij doordat hij aan me trekt. Wat denk ik nou helemaal? Met zo'n project de boel hier even te veranderen? No way, dat is ook nooit de insteek geweest. Ik voel me schuldig door mijn uitlating naar een wanhopige kreet en wil tegelijkertijd geen geld geven. Het is de keuze die je hebt als je er meer van hebt dan een ander die van alles tekort komt. Want waar slaapt hij vanavond en heeft hij eigenlijk al gegeten vandaag?? Peinzend loop ik door, te bedenken wat ik moet doen. En dan staat er een klein ventje voor me, niet veel meer dan 5 jaar met zijn handjes opgehouden: "money for food" Ik geef mijn water af en loop door, sta stil en herinner me dat ik nog salade bij me heb, dat ik niet op kon in een eettentje, draai om en geef het. Dan blijken de 5 kinderen langs hem heen lopend bij hem te horen en een keurig engels klinkt: thank you. And all I say is sorry.
Wat een wereld, in de donkerte loop ik door. Onthouden waar het hostel is, ben ik zo dichtbij en toch: ik ziet het niet. Wat volgt is een zoektocht. Eerst alleen en dan met de taxi. Blij als ik ben dat ik er voet zet, praat ik bij met een Deen die ook een wonderlijke avond heeft gehad.
Ik heb een kamer voor mezelf en slaap vanacht in een stilstaand bed in tegenstelling tot de nacht in de trein. Daar deelde ik de coupe met Ronald, Sylvia en Bodor (als ik het goed heb). Het is een goede combinatie en zeer verrassend: Sylvia en ik wonen allebei in Den Haag, Ronald komt net terug van een stage in Tokyo i.v.m. studie aan TU in Delft en dan blijkt onze Mongoolse vriend een exvrouw te hebben die in Delft heeft gestudeerd!!!!
Door de warmte in de coupe (blij dat ik onder slaap:-)gaan we het spel aan met de Chinese treinverzorgster: raam open, raam dicht. Even lijkt het of ze het erbij neerlegt, maar dan wordt de zaak afgegrendeld en scherm ervoor.
Ik voel me hier niet echt meer een vreemdeling. Zeker niet als ik vandaag Otgoo weer ontmoet. Ze is superblij met het engelse boek. Haar engels is ontzettend vooruit gegaan en ik kan gewoon met haar praten als met Nederlanders.
We praten bij en maken plan de campagne: vandaag naar State Orphanage Centre en morgen naar Lotus Child Organisation. Afspraken zijn snel gemaakt.
Otgoo doet het woord, want de director Gana verstaat geen engels. Hij is een vriendelijk ogende man in pak, met achter zijn bureau een groot tapijt met Chenggis Kahn. Enkele kinderen blijken terug bij hun ouders te zijn, wat goed nieuws is en enkele anderen zijn op stage in China. Niet verkeerd!!!!
We besluiten dat de overgebleven kinderen in groepjes werken en Otgoo en ik met hun meegaan als ze gaan fotograferen. Een kind per groepje zal leider zijn en Gana zal ze indelen daarvoor. De eerste 12 boeken en 2 camera's blijven achter, ik neem de batterijopladers mee. Morgenmiddag komen we terug voor de indeling en sessie met de kids voor uitleg over project en introductie van de camera. We zullen ongeveer een uur hebben daarvoor. Gana wil wel weten wie ik ben, waarom ik dit wil doen. Ik ben voorzichtig met mijn woorden zodat hij niet het idee heeft dat er iemand hem de vinger komt wijzen. Ik kan Otgoo volledig vertrouwen, want ze herhaalt nog eens het idee van een connectie tussen Nederlandse en Mongoolse kinderen wat aanslaat. Ik vertel haar het idee dat gefotografeerde mensen misschien een stage kunnen zijn in een later stadium, maar dat is iets voor Mongolie vind ik. Wel heb ik nu de indruk dat er iets moois van te maken is.
Over de tentoonstelling moeten we het nog eens hebben. Er blijken in UB goede mogelijkheden te zijn voor printen van digitale foto's. Maar of dat haalbaar is in de tijd vraag ik me af. En nu ik met mijn eigen spiegelreflex foto's wil nemen van het project kunnen die hier niet ontwikkeld worden. In juni gaan de kinderen op kamp. Daar moet ik nog eens naar vragen wat dat inhoudt. Als ik vraag of hij een geschikte lokatie weet zodat we de foto's van State en Lotus kunnen combineren zou dat heel mooi zijn. Maar ik begrijp dat de wens ligt om het gescheiden te doen. Gana zegt dat de eetzaal misschien een mooie plek is en het aan mij is of we het nog in april regelen of dat ik het voorbereid in NL zoals gepland en voor korte tijd terugkom ergens voor de zomer en ja hoe dat dan weer met het werk moet thuis is natuurlijk wel belangrijk gegeven. Dus ga ik de mogelijkheden van hier eerst maar eens op een rijtje zetten. Tegelijkertijd heb ik contact met Rinke van Eduvision die een brochure voor me wil maken als haar eindexamen. Prima toch?!!
Als we naar buiten lopen vraagt een groepje meiden wanneer we nu beginnen. Ik ken het woord voor morgen in het mongools, dus is dit wel duidelijk:-)!!
De kop is eraf en morgenochtend ben ik om 9 uur bij Otgoo!! Dan maak ik kennis met Lotus Child Organisation. Misschien dat ik vanavond nog wat kan shoppen, want kleding heb ik nauwelijks bij me door het gewicht.
Ik houd jullie op de hoogte!!!
Veel succes en ook daar breekt de zon vast snel weer door:-)
liefs,
Ellen
Het is hier heerlijk fris met soms een zeer warme zon, goed te vergelijken met wintersport en soms twijfelen of die jas nu echt aanmoet:-) Ik zal kijken of ik het t.z.t. door de douane meekrijg.
Eerste bijzondere momenten zijn daar na anderhalve dag in UB. Vooral gisteravond. Kan het niet laten om de gedachtegang te beschrijven.
Met mijn jas half open trek ik mijn capuchon over mijn hoofd. Niet vanwege de kou, maar omdat er een traan biggelt over mijn wang uit pure frustratie. Het is 21 uur en tijd om het takke eind terug te lopen naar de hostel dat niet bepaalt in het centrum ligt en geboekt is omdat alleen zo de treinreis naar UB geregeld kon worden vanuit NL. Da's allemaal wel te overzien: gewoon verkassen na 3 dagen, maar ik ben zojuist bij de arm gegrepen door een jochie van zo'n 15 jaar: "money money!" voor ik het weet ontglippen me de woorden: shut up!!" Het is niet de eerste keer dat er met me opgelopen wordt, maar dit komt te dichtbij doordat hij aan me trekt. Wat denk ik nou helemaal? Met zo'n project de boel hier even te veranderen? No way, dat is ook nooit de insteek geweest. Ik voel me schuldig door mijn uitlating naar een wanhopige kreet en wil tegelijkertijd geen geld geven. Het is de keuze die je hebt als je er meer van hebt dan een ander die van alles tekort komt. Want waar slaapt hij vanavond en heeft hij eigenlijk al gegeten vandaag?? Peinzend loop ik door, te bedenken wat ik moet doen. En dan staat er een klein ventje voor me, niet veel meer dan 5 jaar met zijn handjes opgehouden: "money for food" Ik geef mijn water af en loop door, sta stil en herinner me dat ik nog salade bij me heb, dat ik niet op kon in een eettentje, draai om en geef het. Dan blijken de 5 kinderen langs hem heen lopend bij hem te horen en een keurig engels klinkt: thank you. And all I say is sorry.
Wat een wereld, in de donkerte loop ik door. Onthouden waar het hostel is, ben ik zo dichtbij en toch: ik ziet het niet. Wat volgt is een zoektocht. Eerst alleen en dan met de taxi. Blij als ik ben dat ik er voet zet, praat ik bij met een Deen die ook een wonderlijke avond heeft gehad.
Ik heb een kamer voor mezelf en slaap vanacht in een stilstaand bed in tegenstelling tot de nacht in de trein. Daar deelde ik de coupe met Ronald, Sylvia en Bodor (als ik het goed heb). Het is een goede combinatie en zeer verrassend: Sylvia en ik wonen allebei in Den Haag, Ronald komt net terug van een stage in Tokyo i.v.m. studie aan TU in Delft en dan blijkt onze Mongoolse vriend een exvrouw te hebben die in Delft heeft gestudeerd!!!!
Door de warmte in de coupe (blij dat ik onder slaap:-)gaan we het spel aan met de Chinese treinverzorgster: raam open, raam dicht. Even lijkt het of ze het erbij neerlegt, maar dan wordt de zaak afgegrendeld en scherm ervoor.
Ik voel me hier niet echt meer een vreemdeling. Zeker niet als ik vandaag Otgoo weer ontmoet. Ze is superblij met het engelse boek. Haar engels is ontzettend vooruit gegaan en ik kan gewoon met haar praten als met Nederlanders.
We praten bij en maken plan de campagne: vandaag naar State Orphanage Centre en morgen naar Lotus Child Organisation. Afspraken zijn snel gemaakt.
Otgoo doet het woord, want de director Gana verstaat geen engels. Hij is een vriendelijk ogende man in pak, met achter zijn bureau een groot tapijt met Chenggis Kahn. Enkele kinderen blijken terug bij hun ouders te zijn, wat goed nieuws is en enkele anderen zijn op stage in China. Niet verkeerd!!!!
We besluiten dat de overgebleven kinderen in groepjes werken en Otgoo en ik met hun meegaan als ze gaan fotograferen. Een kind per groepje zal leider zijn en Gana zal ze indelen daarvoor. De eerste 12 boeken en 2 camera's blijven achter, ik neem de batterijopladers mee. Morgenmiddag komen we terug voor de indeling en sessie met de kids voor uitleg over project en introductie van de camera. We zullen ongeveer een uur hebben daarvoor. Gana wil wel weten wie ik ben, waarom ik dit wil doen. Ik ben voorzichtig met mijn woorden zodat hij niet het idee heeft dat er iemand hem de vinger komt wijzen. Ik kan Otgoo volledig vertrouwen, want ze herhaalt nog eens het idee van een connectie tussen Nederlandse en Mongoolse kinderen wat aanslaat. Ik vertel haar het idee dat gefotografeerde mensen misschien een stage kunnen zijn in een later stadium, maar dat is iets voor Mongolie vind ik. Wel heb ik nu de indruk dat er iets moois van te maken is.
Over de tentoonstelling moeten we het nog eens hebben. Er blijken in UB goede mogelijkheden te zijn voor printen van digitale foto's. Maar of dat haalbaar is in de tijd vraag ik me af. En nu ik met mijn eigen spiegelreflex foto's wil nemen van het project kunnen die hier niet ontwikkeld worden. In juni gaan de kinderen op kamp. Daar moet ik nog eens naar vragen wat dat inhoudt. Als ik vraag of hij een geschikte lokatie weet zodat we de foto's van State en Lotus kunnen combineren zou dat heel mooi zijn. Maar ik begrijp dat de wens ligt om het gescheiden te doen. Gana zegt dat de eetzaal misschien een mooie plek is en het aan mij is of we het nog in april regelen of dat ik het voorbereid in NL zoals gepland en voor korte tijd terugkom ergens voor de zomer en ja hoe dat dan weer met het werk moet thuis is natuurlijk wel belangrijk gegeven. Dus ga ik de mogelijkheden van hier eerst maar eens op een rijtje zetten. Tegelijkertijd heb ik contact met Rinke van Eduvision die een brochure voor me wil maken als haar eindexamen. Prima toch?!!
Als we naar buiten lopen vraagt een groepje meiden wanneer we nu beginnen. Ik ken het woord voor morgen in het mongools, dus is dit wel duidelijk:-)!!
De kop is eraf en morgenochtend ben ik om 9 uur bij Otgoo!! Dan maak ik kennis met Lotus Child Organisation. Misschien dat ik vanavond nog wat kan shoppen, want kleding heb ik nauwelijks bij me door het gewicht.
Ik houd jullie op de hoogte!!!
Veel succes en ook daar breekt de zon vast snel weer door:-)
liefs,
Ellen
-
19 Maart 2007 - 18:04
Pap En Mam:
De zon is beetje bij beetje inmiddels doorgebroken zowel letterlijk als figuurlijk door jouw bericht!!!Morgen zal je rugzak weer lichter zijn zodat dan je nieuwe kleding er beter in zal passen!Het vriest hier s'nachts een beetje.
Morgen dus weer veel succes en zoals je weet""wie goed doet, goed ontmoet""!!!
Hou ons dus op de hoogte!
Liefs pap en mam -
19 Maart 2007 - 19:23
Rinke De Fouw:
Lees je berichten met spanning. Vind het erg moedig dat je zo'n project wil starten en hoop echt dat het gaat lukken. Krijg ook weer meer indrukken van wat er allemaal bij komt kijken. Ik blijf je lezen.
vr. gr. Rinke -
19 Maart 2007 - 21:57
Martin:
Mooi bericht en indrukwekkend begin van een nieuw avontuur. Ik blijf je berichten volgen! Het weer is hier heel wisselvallig. Gisteren heeft iemand de weergoden in Tilburg ontstemd, het heeft gehageld en geonweerd tegelijk. Vandaag gelukkig de zon weer even gezien.
Heel veel succes met je project!
Groetje martin
-
20 Maart 2007 - 08:17
Bonnie Kiers:
Nou de kop is eraf, hopelijk ging de eerste dag met foto's maken ook goed. Hier weinig spannends gebeurd.Succes met alles!
gr. bonnie
-
20 Maart 2007 - 11:13
Roger, Van De Koffie:
"de weg naar de bron loopt altijd tegen de stroom in". ik denk aan jou en je avonturen. -
20 Maart 2007 - 14:35
Ineke Smits:
Hoe Ellen!
Wat een spannende verhalen alemaal! Ik kan me goed voorstellen dat je overstelpt wordt door alle indrukken. Maar je hebt toch alweer veel gedaan!
Leuk dat je zoveel leuke reacties hebt van je dierbaren, gebruik die maar voor de moeilijke momenten. Hier alles oke, behalve dan - thuis- ademnood bij Jesse (soort astma-aanval), die gelukkig met 'puffers' wat te verminderen was.
Geniet ze, en veel succes, gaat vast helemaal goed!
Liefs,
Ineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
