Eerste kennismaking Beijing

He allemaal,

Ja hoor ik heb het weer gered: ingecheckt in een hotelletje in Beijing!

Eric, hopelijk lees je dit nog: hele goede vakantie!! Tot in september.

Ik kan nauwelijks geloven dat ik nog 1 week heb! Hoewel tijd nodig is om ervaringen te verwerken en me 2 maanden wel genoeg leken, zou ik zo graag nog 2 maanden willen. Het is waarschijnlijk nooit genoeg en uit de gedachte blijkt maar weer dat ik me aan het reizen heb aangepast.

De rugzak is vol met vanalles en ik heb geen idee wat weg kan, misschien een paar stinkende en zwetende shirts:-)

Mijn laatste avond in UB is absurd. Die ochtend neem ik wat lauw afscheid van Otgoo (en niet Utro!). Hier klopt niets van want bij de familie was het een grote omhelzing. Ik heb haar verteld van mijn sandalen en dagboek dat ik bij de familie heb laten liggen. Met een 'onaf' gevoel koop ik wat kadootjes in en breng de beloofde batterijen naar het kantoor van Macne (Hustai contact).

In de jeugdherberg spreek ik met een ier af te gaan eten, maar we lopen elkaar stompinnig mis en in mijn eentje zit ik aan de maaltijd. Terug in het hostel klinkt vanaf de ierse pub een band. Reden genoeg om nog niet te gaan slapen. En jawel: daar tref ik de ier, een russische, franse en italiaanse. De stemming zit er goed in en we besluiten te gaan dansen. Er speelt een mongoolse band en al snel staan we vooraan en handjeklap met de zanger. Het zweet druipt van me af, maar het is een perfekte afsluiting!!

De avond/ nacht kan niet stuk als ik in de hostel een briefje van Otgoo vind: mijn sandalen liggen op de grond en mijn dagboek op bed (mijn hostmoeder heeft het afgegeven) en Otgoo zal me 7 am oppikken!!! I love the mongolian people!!

Na slechts 3 uur slaap sta ik paraat. Het armbandje en budhist vlag vindt Otgoo gelukkig mooi. Wel 4 x een gedag en omhelzing. Ik beloof haar te schrijven...

In de wagon is 80 % hollander!! Ik lach me rot om de droge humor. Wat een raar volk zijn wij en wat kunnen we goed klagen!
Ik besluit met Annelies te gaan fietsen in een Hutong. We wisselen contacten uit en zondag zullen we met 6 naar de muur gaan.

Onderweg is het afwisselend torenflats en hutongs en tevens glooiende met bomen begroeide bergen. De trein maakt een ommetje. Toeristisch bedoeld? We vangen een glimp op van de muur. Waarom in hemelsnaam op deze bergen een muur bouwen, vragen wij ons af. Maar ja, wij zijn ons vlakke land gewend...

Weer een prima start. Ik sta even verdwaasd alle taxichauffeurs van me af te slaan als we aankomen. Ik ben op zoek naar de metro en dan gebeurt iets wat je niet kunt berekenen. Naast mij tussen de honderden chinezen en toeristen lopen Trudy en Danny!!!!! Voor wie hen niet kent: met Trudy heb ik in 2002 5 weken door Zuid Amerika getrokken en sinds 2003 heb ik haar niet meer gezien. Het contact is vluchtig, al lopend wisselen we wat info uit en ik merk dat ik een andere kant op moet, alsof ik getrokken word en in een roes sta ik ineens voor de ingang van de metro??!!!

In no time koop ik 6 metrokaartjes zodat ik de volgende keer niet in de rij hoef te staan en een 40 minuten later check ik in. Het voelt goed in de Red Lantern en hopelijk kan ik hier blijven tot het einde van mijn reis. Dat weet ik pas morgen, maar met al die kilo's (inmiddels zo'n 20) wil ik alleen nog slepen naar het vliegveld.

Nu ik dit schrijf ontmoet ik een Australisch meisje en ik heb zometeen weer een eet date. Het leven is goed zo. Ik ben vermoeid, vies en stinkend maar gezond en gelukkig.

liefs,
El