Beeldhouwschetsen en kruisende paden

De gebouwen in Rome zijn zo groots dat er decennia over gedaan is om ze te bouwen of aan de binnenkant te beschilderen. Ik stel me enthousiasme voor bij het afronden van de volgende fase. Zou er dan een party zijn ter aanmoediging? Een architect die weer een nieuwe en betere constructie bedenkt, ander en beter materiaal verwerkt.
Uitvindingen zijn onder andere uit nood (licht), wensen (telefoon) of fantasie (vliegen) geboren. En de laatste heeft me al ver gebracht, zo zittend op het pluche en starend uit dat kleine raampje naar de vleugels waar de kleppen ingenieus van stand veranderen. De inventiviteit van de mensheid is nog lang niet voorbij en de laatste jaren gaat het sneller, vooral op elektronica gebied: iphone, ipod, ipad. Zou iemand de iped, ipud en ipid al in bewerking hebben? Ik verdenk de man in de koffiezaak die wel iets weg heeft van Mister Bean. Ach, ik heb ze geen van allen en mis ze ook niet op vakantie. Wat ik wel mis is een ventilatieventieltje op mijn huid. Zo eentje waarbij het de temperatuur dicht om je huid in balans brengt met de verkoeling die je nodig hebt. Ik zou t dan langzaam aanpassen en op een dag als vandaag duurt het dan wel even voordat de koeling doorwerkt. Vandaag echter zal ik het moeten doen met de verkoeling in de gebouwen en het park van Villa Borghese.

Enigszins onrustig loop ik naar binnen, mijn kleine rode schetsboekje bij de hand. Ik mag het mee naar binnen nemen, terwijl de andere spullen in de garderobe verdwijnen of in een metalen kooi alsof je je huisdieren daar tijdelijk stalt: wordt goed verzorgd hoor. Nou heb ik altijd al in een museum de beelden willen natekenen, misschien om dat artistieke gevoel na te jagen. Het heeft ook iets uit de vorige eeuw, alsof de meesters langs je lopen en aanwijzingen geven. Als het licht mooi valt op de beelden is het net alsof er echte mensen staan, met de bewegingen en de schaduwen over hun lichaam. Ik plaats mezelf tegen de muur en probeer een snelle schets, bijna verontschuldigend: ik ben een gewone bezoeker hoor, en klem mijn boekje nog dichter tegen mij aan. Dit experiment is van mij en niet bestemd voor gluurders. Maar als ik dit goed wil doen, zal ik de tijd moeten nemen en als een suppooststoel vrij is maak ik er dankbaar gebruik van. Ruim een half uur zit ik daar en ontdek steeds nieuwe spieren in dat lichaam, de schaduwen zijn geen vlekken, ik tel de ribben in ‘t mooi vakkundig beeldhouwwerk.

En zo is Rome een aaneenschakeling van beeldhouwwerken. Wat ik gezien heb, laat me uitkijken naar t laatste: de Spaanse trappen. In de zaak waar ik rondneus naar ouderwetse schetsen ruikt t muffig als ik langs de rijen vergeelde boeken loop en de grote boeken met prenten opensla. De fotokaarten op de standaard steken fris af. Op de fotokaarten zijn de Spaanse trappen prachtig versierd met paarse bloemen. In het echt, niets anders dan weer torens met trappen zonder de bloemen. Mensen lopen enthousiast de eerste treden om daarna in slow motion omhoog te gaan. Vanalles komt voorbij: bloemetjesjurken, outdoorbroeken, korte rokjes met leggings, petten en hoeden. Zelf heb ik een rieten hoed op die me goed beschermt. Ik strijk neer aan de zijkant op een strookje schaduw. Het meisje voor me pakt zoals zovelen haar waaier voor verkoeling. Zou ze naar een party gaan? Nee, ze is Oekraïense en vertaalster in Italië en dit is haar laatste dag in Rome, zodat ze als een diva wil afsluiten. Ik daarentegen zit met vieze voeten en verschoten spijkerbroek met rugzak op de grond.

Tijdens mijn trip heb ik een paar leuke ontmoetingen gehad, waaronder de Braziliaanse meiden uit Sao Paulo en de hoteleigenaar die ooit een liefde in Delft had. De meest verrassende is toch dat ik op het vliegveld tussen zo’n 400 mensen in de wachthal precies ga zitten 2 stoelen van de Belgische Gina. Ze blijkt naast me te hebben gezeten op de heenweg en vertelt dat ze bang is om te vliegen en zich optrok aan mijn rustige uitstraling. En dan blijkt ze ook nog met haar ex vriend trainingen te hebben gegeven hoe te rijden op een paard zonder zadel, het zogenaamde natuurlijke rijden in tegenstelling tot de Engelse dressuur. Het is precies waar ik maanden terug al eens naar op zoek was. En niet wetend dat ik vlak voor mijn vertrek zocht naar een volkstuinhuisje, vertelt ze dat ze in een klein chaletje woont in het bos met haar hond, vlakbij Antwerpen. Het is gek hoe paden kunnen kruisen, of misschien wel niet. En de Italianen? Die vind ik echt prettiger in de omgang dan de Fransen! Dus ja, ik kom zeker nog eens terug!!