Eerlijk reisgesprek

Lunchroom Blossom is er het hele jaar door. Ieder jaargetijde weer, een soort continuem dat zich ontrekt aan de natuurseizoenen, maar er via de naam wel contact meehoudt. Op de hoek bij t stoplicht: groen, oranje, rood tegen een blauwe achtergrond. Het is een komen en gaan van auto's en fietsers. Ik niet, ga niet voorbij maar zit stil en volg de bewegingen met mijn ogen en soms als ik ze sluit volg ik het geluid met mijn oren. Als je lang genoeg stilzit kun je overal zijn. afdalend naar de binnenste mysteries is een ontdekkingstocht. Ze gaat precies waar het onbewuste wil en met de ogen open is er verbinding in het hier en nu.

Op Texel laat ik me meevoeren naar waar de voeten willen. Ik ontmoet de als wortels kronkelende bast van een boom, wandel over het kleine zandpaadje. Ik kan me niet herinneren wanneer ik de eerste vond. Ze liggen op de grond of dwarrelen rond me: soms groot en stevig, soms gehavend, soms klein en donsachtig. Ik raap ze op als zijn het schatten en koester ze met betekenis. De grote zwarte veren staan voor wat zich stevig heeft ontwikkeld, oud. En als ik er een vind met een topje wit ontstaat een glimlach rond mijn mond. Daar, dat topje dat is de nieuwe wending. De kleine donsveertjes zijn dat wat nieuw, zachtaardig en nog kwetsbaar is en tot bloei mag komen. Die zijn het teerste.

Sinds mijn armen de laptop niet openkregen wist ik dat het een roep was om naar te luisteren. Ik noem het call from the soul. Hoeveel korte schreeuwen had ik vluchtig naar geluisterd? Ik had ze wel gehoord, maar niet werkelijk verbonden met het doen in het dagelijkse gebeuren. En nu was het klaar, het roer gaat om. Een besluit, gewoon op een woensdagochtend in augustus, aan tafel, achter een kopje thee en een glas water. Want dat komt ze brengen bij Lolapalooza. Nee, ze kan niets doen, dit is aan mij.

Het zijn Sabine en Matthijs die me de gelegenheid geven op eigen tempo naar Texel te gaan. Op zaterdagochtend stap ik bij Matthijs in, om op de boot uit te stappen. Een dag van Slufter, prachtig met de paarse gloed van lamsoor en zilvergrijze van zeealsem. We struinen en hangen rond het wad van De Cocksdorp, ik gaf er vele excursies in 93 en 94. Zilte lucht en wolkenpartijen maken een mooi natuurtheater.

En als t zo mag zijn, dan verblijven we een nacht. De Smederij is precies t goede: authentiek, een tuin met fruitbomen. Eenmaal in Oosterend aan de enige echte waddentosti wil ik langer blijven. Het zal een hele week worden, waarin ik wandel, voor t eerst in de Waddenzee zwem, het boek van Chantal van den Brink "brieven van mijn ziel" vind: treffende herkenning, een massage en consult onderga bij Lia de Bruin, in een caravan slaap die de man van Elly ter plekke voor me in orde maakt. Wat een lieve mensen. ook de reactie als ik Lille afzeg en het tuinfeest voorbij laat schieten.

Via Friesland reis ik terug, een ontmoeting met Jadelief van der Wal is veel mooier dan ik had gedacht. Ze heeft een lampekap voor me gemaakt van vilt. Want dat is een herinnering aan Mongolie, maar de wol van schapen van t noorden verbinden voor mij meer. Vanaf Leeuwarden rij ik met Jadelief mee. De ontmoeting gaat meer over het vinden van veren, doen wat je echt wilt en vinden wat aangereikt wordt. De lampekap is er getuige van, de hele weg terug en nog steeds nu ze prijkt in mijn woonkamer.

Thuis verander ik de wooninrichting, een knussere zithoek en de eettafel staat nu prachtig in t midden met het gekleurde kleed uit west Mongolie van de Kazachs. Ik koop een prachtige bos bloemen en verander het profiel op facebook, Maak eindelijk gebruik van het mooie oude servies. Zo!
Een hightea bij mij thuis met de vele verschillende theesoorten die ik meebracht van reizen (Brazilie, Chili, China, Mongolie, oostenrjk, etc): fijn om die theesoorten samen te proeven, maar wat ben ik kapot hierna, uitgeput. Toch is er ook energie om eindelijk t experiment aan te gaan. De ontwikkelde workshop blijkt een hit op NMLK te zijn: in no-time zit ie vol met een reservelijst, zodat ik een 2e er op zet en ook die zit binnen enkele dagen vol met opnieuw een reservelijst...heb ik de goede richting gevonden?

Zo af en toe bezoekt ie me, maar als ik wil kan ik er altijd terecht: de beeldenis van de indiaan uit Noord Amerika. Wat een reis om te ontdekken. Bij Carla Groen kan ik eindelijk bij de grootmoedersbijeenkomst zijn. Als ze de trom roffelt en zachtjes zingt zindert het door mijn lichaam, kippenvel. We mediteren voor de balans van vrouwelijke en mannelijke energie in de wereld. Mag ik hier deel van uitmaken?? Eerst die energie in mijzelf maar eens voelen, maar dan bedenk ik dat het een het andere niet hoeft uit te sluiten. Ik wil niet meer een piepklein stukje van de zon (zoals Phillip in Parijs mij spiegelde), maar de hele zon! Zo!

Gisteren loop ik via Meer en Bos naar t strand. Nooit geweten dat er zo'n mooi stukje bos zo dichtbij is. Als een kleine poel als een bron tussen prachtige bomen staat, loop ik met de klok mee alsof t een Mongoolse Ovoo is. Uren later sta ik oog in oog met een prachtige rode vos bij Monster. Verwonderd kijk ik hem aan. Niet schuchter, maar met klaarblijkelijke zekerheid en lichte tred loopt hij langs me, staat stil en kijkt om. Ik sta nog steeds als aan de grondgenageld, dan..loop ik de weg verder en zie links de kleine pootafdrukken.

Vandaag ontdek ik op het ritme van een sambabal (bij gebrek aan sjamanentrommel) dat mijn totemdier mogelijk een tarantula is. Morgen ga ik verder op ontdekkingstocht, zal Arie de Jonge me meenemen in een wondere wereld en maandag bij Mannesha Myra de Gier een consult geinspireerd op alle kleuren en gerelateerd aan chakra's.

Nog zoveel meer te ontdekken en te ontmoeten. Binnenkort stemexpressie bij Marius Engelbrecht en ik kijk uit naar t 2e boek van Chantal en mogelijk een inspirerende ontmoeting met Jeroen Weertman om te werken met dromen. En niet te vergeten het weerzien met medecursisten van t 2e jaar bij Phoenix in Utrecht: op eigen tempo thuiskomen. wie wil dat nou niet?