Af te leggen pad

Goed, daar zit ik dan: aan een lange tafel, espresso machiatto en een glaasje water. Het is nog net voldoende licht buiten en met de lamp boven mijn hoofd volgt de schaduw mijn vingers op het toetsenbord. Gewoon behoefte om te schrijven. Zo gaat dat na een gekke week van flink sporten in de valse sneeuw, opspelende buik, vergeetachtig op het werk en duizend en een plannen voor de toekomst.

Even op een rijtje dan. Over 5 jaar ben ik nog geen 50, maar heb ik t wellicht onder de knie, hoe ik zonder zadel op een paard kan rijden en me daar 1 mee voelen, een bloeiende opdrachtenpraktijk voor trainingenontwikkelen, maar ook opdrachten qua tekenen of schilderen, heb ik eindelijk die liefhebbende man gevonden en huppelt er een levend wezen rond mijn benen (kind danwel hond of kat), weet ik eindelijk hoe een kruidentuin goed kan houden ook als ik op vakantie ben, kan ik mijn eigen fiets opknappen, heb ik eindelijk die autolessen weer genomen en tuf ik op onregelmatige momenten naar ouders, vrienden en andere familie, kom ik soepel telemarkend de heuvel af, heb ik het noorderlicht gezien, heb ik een eigen atelier, heb ik een geitje of 2 in de tuin, koop ik bij de supermarkt alleen de tandenborstelkop want die past naadloos op de houder zodat je minder afval hebt, is mijn boek uitgekomen, heb ik van alle volkeren op de wereld het gezicht nagetekend,...

En is dat alles voor het komende 5 jaar? Voor de komende 70 maanden of 260 weken? Ja, nu alleen nog het pad er naartoe. En dat terwijl ik weinig aan echte planning doe. Zoals iemand mij tijden terug al zei, je bent een vinder, geen zoeker. En dat klopt wel aardig ja. De laatste jaren heeft Mongolië daar een rol in gespeeld. Iedere keer als ik daar was geweest kwam een nieuwe wending: reiki I, een eigen project en stichting, reiki 2, opleiding tot innovatief trainer, een nieuwe baan, opleiding tot trainer teamcoach, weer een nieuwe baan en reiki 3 en fietsen naar Parijs, actief tekenen. Oh ja en 2 vriendjes en wat. Allemaal in krap 6 jaar tijd. En, dan ben ik ook nog recentelijk wezen abseilen van de Euromast. Gewoon omdat dat ding er nu eenmaal staat en je er niet eerst een berg voor hoeft te beklimmen.

En dan sta ik daar, klimtuigje aan en wachtend tot ik aan de beurt ben. op 5 meter is het witrode lint gespannen. Het onderscheidt de waaghalzen en de gewone toerist. Gewone toerist zijn is soms heerlijk, denk ik nog, voordat ik met grove handschoenen het touw beetheb en afzet op het been van de instructeur. Met het andere zwaai ik over de rand op 100 m, beide benen zoekend naar het richeltje van max 25 cm. Ik ben niet zo lang, zodat ik me naar beneden moet laten glijden. Ik voel dat mijn gezicht minder ontspannen is en de handschoen voelt klam aan van het zweet aan de binnenkant. Lachen kan ik als ik langzaam met rechts het touw naar boven trek, zodat er meer ruimte komt en ik meer kan hangen in het touw. Voorzichtig zet ik de benen gestrekt en loop ik verticaal naar beneden over de glazen pui van het restaurant. Naast mij heeft Petra haar knie gestoten tegen de bovenkant van de ramen. Daar zal ze nog een week last van hebben Ik word ondertussen op de video gezet, maar heb geen tijd voor haren bijwerken of een pose aannemen. Er is maar 1 pose namelijk en dat is naar beneden. Maar wat een fantastisch uitzicht als ik op 80 m om me heen kijk!

I have done it! Eigenlijk zou ik het nog eens moeten doen, zodat ik er nog meer van kan genieten. Maar ja, voldoende uitdagingen in het leven nietwaar?