Verlaten stille dorpjes

Vanuit Leval rijden we dezelfde weg terug over het gras, onder het spoor door. We pakken de route op in het Foret de Mormal. Het is eerste paasdag en er is nauwelijks iets open. In Boué probeer ik 4 plekken, maar zelfs geen restaurantje is open. Bij het monument uit de 1e wereldoorlog houden we halt en eten de meegenomen koffiebroodjes op.
De vermoeidheid begint toe te slaan en we leggen vandaag minder kilometers af, een kleine 50 km wel te verstaan. Linda moet bijkomen van een korte griep. De eerder op de dag gegeven reiki mag niet baten. Ook de wind en de heuvels maken het voortgang boeken lastig.
Langs de kant van de weg vraag ik een inwoner om mijn flesje te vullen. Linda zegt dat je het water uit de kraan niet kunt drinken. Ik vind t fijn om een nood water voorraadje te hebben, maar toch oppassen.

Heuvel op, af en weer op, we tuffen naar Vadencourt. Daar zou een kruidenwinkel zijn en inderdaad een locale winkel, zodat we toch wat eten kunnen scoren. Het avondeten bestaat uit sandwich en couscous. We peuzelen dit op in het aangrenzende cafeetje. 8 paar oudere mannenogen kijken ons na als we een tafeltje achterin de zaak uitkiezen. De vrouw van de winkel is tevens barvrouw en vraagt of we geen bord willen :).

Eigenlijk hebben we vandaag St Quentin als einddoel staan. Het ligt alleen een beetje uit de route en betekent morgen dat we het stuk weer terug moeten willen we de route weer oppakken. Hersteltijd kan geen kwaad. Tot op heden gaat het nog steeds prima met me. Misschien iets minder spraakzaam om energie te bewaren. We geinen over “verbrande” stadsonderdelen. Op de route lagen al de verbrande brug, de verbrande toren en we voegen hier op het platteland de verbrande dorpsonderdelen toe, zoals verbrande boerderijen. En als de kerk geen top heeft, dan zal deze ook wel afgebrand zijn haha.

We overnachten in een dichtbijgelegen kasteeltje 5 km verderop (dus toch nog ongeveer 50 km over de heuvels vandaag) in Aisonville-et-Bernoville. Wel een lange naam voor zo’n klein dorpje! Onderweg zien we het bord “Maison de Matisse”. Zitten we dan op de verkeerde route. Ach ja, het blijven schilders onderling! Luid schallend rijd ik de laatste lange weg naar ons overnachtingsplek als we plots door een Franse man aangehouden worden. We herkennen hem uit het café; hij is ons achterna gereden om ons een slaapplek aan te bieden. We slaan het af, naturelement…