Cirkel around creation

Stevig op de grond, de energie kruipt naar boven, in golfbewegingen. Is dat nu die innerlijke bamboe? Iedere golf neemt oud stuff mee, wat vast zit lost op, een natuurlijk fysisch verschijnsel. En als ik mijn aandacht erbij houd en heel langzaam over het hoofd een hemd of t-shirt uittrek, voelt dat hetzelfde. Ik vind dat fenomenaal, hoe een dagelijkse handeling een ritueel of meditatie kan worden. Dat hoe langzamer ik ga, hoe meer ik die beweging van binnen kan volgen.

Als ik naar het strand rijd, rijden velen mountainbikers, fietsers me voorbij. Ik ga zo langzaam dat hardlopers en meerdere wandelaars voorbij gaan. Sommigen kijken me aan, of ik opnieuw aan het leren fietsen ben. Nou ken ik wel het effect van je knie weer leren buigen na weken lang gestrekt in een brace. Dat al die vezels vastzitten en je een aantal los dient te krijgen zodat je überhaupt je been weer kunt buigen. Toch is dit anders. Ik ontspan mijn spieren zoveel mogelijk en fiets tegelijkertijd vanuit mijn bekken. Cirkel voor cirkel draaien de wielen rond. Het gaat in een kadans. Hier kan geen fitnessapparaat tegen op. In mijn eigen ritme train ik zo spieren waar ik anders aan voorbij ga. En dus doe ik nu voor mijn gevoel 2x zo lang over mijn weg naar het strand en door de duinen. Op mijn mobiel scheelt het hooguit 7 minuten. Tijd is relatief.

Een paar jaar terug kocht ik het boek "de cirkel is rond". Dat doe ik wel vaker, een titel kopen die me aanspreekt. Soms staan ze te verstoffen naast de anderen op de plank in mijn kast. Dan zijn ze aan het landen totdat ik er aan toe ben om die pagina's ook echt om te slaan, stuk voor stuk. Ik pak hem uit de kast, een stevige pil waarop een vriendelijke man glimlacht. Ik zal hem niet inkijken voordat ik over Ketut verder heb gelezen. De Balinese medicijnman, die hemel en hel benoemt als zelfde liefdevolle aanwezigheid. Ik geloof hem, zoals bulls eye in het dartspel onwaarschijnlijk lijkt, maar treffend is; waarbij je vanbinnen dat enthousiaste opgewonden leven voelt: yes! Zo'n moment waarop de energie door lagen gaat en plots omslaat. Ik krijg er kippenvel van; het raakt aan wat ik neer wil zetten met creatief waarnemen. En het herinnert me aan een gesprek over filosofie en innovatie, waarbij het goede idee als een orakel te voorschijn komt.

Zo is het ook als ik me terugtrek uit een ophanden zijnde oefengroep, toegeef aan een impuls om toch af te reizen naar die ruimte en voor de zekerheid een van de eerdere deelneemsters bel. Wachten en landen, adem en klank, de drum resoneert. Wat een dankbaarheid om te mogen begeleiden! Naar binnen slaat op het juiste moment om naar buiten. Ik leer en zie er de waarheid dat "wie kan rusten op moeder aarde, er op kan staan, met beide benen".