(natuur) Kunst en onderhandelingstechnieken

Met blote voeten op de stenen even snel van het terras iets weggooien. Het zijn maar vier passen, de hitte ondraaglijk zoals zomers het zand op het strand. Onder de parasol bekijk ik mijn nieuwe aanwinst, 2 boekjes, een over het leven van Michelangelo, het andere over Da Vinci. Michelangelo intrigeert: zijn ingevallen en zorgelijke gezicht, een leven waarin hij perfectie najoeg, maar niet altijd geliefd in zijn tijd. Nu dan, de drommen mensen trekken door de vertrekken van het Vaticaan, op weg naar het plafon van de sixtijnse kapel van de St Pieter. Een meesterlijke schildering en ik kan het niet laten een foto te nemen op straffe van een boete. Ik koop een houten armbandje om het later in Nederland naar de rustplaats van opa en oma te brengen. De basiliek van het Vaticaan is hoog, de inrichting rijk aan beelden en schilderingen, zoals we dat kennen van de katholieke kerk. Ik bedenk hoe oorspronkelijk deze stad geweest moet zijn. De Romeinen zijn van origine heidenen, onwerkelijk gezien alle kerken. Misschien komt het gevoel als ik een stap zet in het Pantheon nog het meeste in de buurt. Dat wil zeggen, de lichtbundel dat door het gat in de koepel op de wanden schijnt, is iets wonderbaarlijks uit de natuur. Ik moet denken aan de titel van Mulisch boek “de ontdekking van de hemel”. Een musicus kondigt een concert aan en ik schuif in de bankjes naast een Roemeen met zijn moeder om niet veel later de uitgang te zoeken. Die Engelse blijheid waarmee dit koor “God” aanhaalt staat mij tegen, daarvoor ben ik uit ander NATUURhout gesneden.

Mijn voeten zijn kapot van het vele lopen, de pleisters glijden door de hitte van mijn voeten. Ik schuifel van wijk naar wijk en neem geregeld plaats bij een fontein (het water weerkaatst het licht) en beland ’s avonds op een terrasje in een nauw straatje in de buurt van de Trevi fontein en Plaza Verona. Deze fonteinen zijn weelderig uitgesneden, groots en enigszins protserig, zelfs moeilijk om in hun volledigheid te kunnen fotograferen.

Met de twee Claudia’s naast mij is het al gauw een dolle boel. Ze komen uit Brazilië, Sao Paulo (waar ik in 2002 was) en lopen tegen de 50, maar zien er uit als eind 30. Een verkoper (prachtig donkere man met rasta haar) komt langs met onder andere houten planken die ingenieus tot manden vervormen. Een van de Claudia’s kan haar ogen niet van het sierlijk uitgesneden houten beeldje houden. Ik ben getuige van een speelse onderhandeling, waarbij de levenslessen uit de hand worden gelezen (“so now you give me money, I gave you a consult ”). De avond vliegt voorbij; een hug en zoenen, we wisselen emails uit, voordat ik op zoek ga naar bus 64, terug naar St Pietersplein, vlakbij het hotelletje.

Ik begin de stad al aardig door te krijgen en aangezien de hitte aanhoudt besluit ik de volgende dag naar Villa Borghese te gaan. Het ligt aan een groot park, waar ook de romeinen zelf hun verkoeling vinden tussen die wonderlijke bomen. De hoteleigenaar attendeert me erop dat ik een reservering moet maken, opdat ik de galerij daadwerkelijk in kan. Een laatste volle dag voor mij voor de boeg, ik ben benieuwd.