Kou, Everest,

De bus stopt en rolt terug. Mappa probeert het opnieuw...Helaas. Het is koud buiten als we uitstappen. Ik houd een passerende truck staande voor een doek. We slepen het voor de wielen. Verderop vinden we een jute zak met hooi. Het is van een truck gevallen. Een yak volgt het spoor in sloommotion. We noemen haar yakkalampa, naar een zelfverzonnen sprookje in de trein nsar lhasa.:-) Er rest ons niets anders dan de bus te duwen...

Dit is echte expeditie en geen gewone vakantie meer. We houden een bus aan om het laatste stuk naar de tents bij het Basecamp van Mount Everest te overbruggen. Het wordt een zeer koude nacht, waarbij mijn voeten naast iemands anders hoofd liggen en de mijne op hun beurt naast die van iemand anders liggen.

Een allarmerende verkoudheid zorgt ervoor dat ik weinig slaap heb. Desalniettemin ga ik de volgende morgen op pad om de laaatste 4 km naar het Basecamp te lopen, rond 5000m. Op het vorige punt, de pas rond 5190 wissel ik met een lokale van zonnebril. De rest is vooruit gegaan. Na een nacht weinig slaap, loop ik voetje voor voetje omhoog. Een magnefiek landschap van besneeuwde bergen met de Mount Everest in de verte. Ieder stapje geniet ik, maar werkelijk trekken betekent ook verszntwoordelijkheid nemen. En dus keer ik om voor de laatste hobbel: het is genoeg, ik heb de Everest van dichtbij gezien. We hebben geluk: gisteren in de sneeuw konden we hem bij aankomst pss enigszinds zien, nu met strakblasuwe lucht is het een paatje. Tevreden en trots dat ik bijna een uur op meer dan 5000 heb gelopen keer ik om.

Omdat een band wisselen niet hielp en we met een andere bus met russisiche toeristen nar de tenten gekomen zijn, is het de vraag hoe we terugkomen. Onze chauffeur wacht in het dichtsbijzijnde plaatsje. Terwijl de rest terugkeert van het basecamp doe ik er alles aan om de bus aan te houden. Na bijna een half uur van slijmen, en poging tot overreden, vertrekt alsnog de bus. Onze baggage ligt alsnog op de grond in de kou. Wat een geluk echter als matthieu, net gterug de bus spot: de kou heeft de olie doen bevriezne. We vertrekken alsnog met hen later. Maar niet voordat er gekke springfoto's zijn genmomen.

In Old Tingri vinden we een hostel, de volgende morgen vertrwekken we naar de Nepalese border. Daar wordt ieders bagage gechekt. Laurent en Mathieu geven hun Lonely planet af: dze is verboden vanwege de zin over de Dalai Lama. Bij mijn controle wordt mijn paspoort apart genomen: er blijkt een programma te zijn waarin ze cheke hoeveel Nederlanders er naar Tibet gaan. No worries zegt de man en grijnst. Hij kent Nederland van de tulpen, klompen en windmolens. Even later loop ik alsnog met Lauernt over de brug op zoek naar Helene en Matthieu die nog een visa moeten regelen.

Dan volgen 5 uur in de lokale bus met overstap in Barabise naar Kathmandu. Een mooie tocht langs groene valleys en terrassen, watervallen in de verte. Een bus voor alleen toeristen rijdt ons voorbij. Wij zitten tussen de vriendelijke lokalen en wennen zo aan dit nieuwe land.

Liefs aan het thuisfront!