Per bus en jeep naar Olgii
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
25 September 2011 | Mongolië, Ölgiy
Hij zegt dat ik de bus ernaast kan nemen, die gaat morgen. Op mijn ticket staat 23 september. Ik dring aan en zie tegelijkertijd dat op seat nr 5 een heel grote Mongoolse man zit. Ik zeg nog manai: mijn plaats, maar maak me geen illusie. Het is onduidelijk wie wel en niet meegaan, omdat mongolen elkaar continue afwisselen om een plek bezet te houden. De grote man blijkt de chaufeur te zijn en moeder met kind blijken niet mee te gaan, maar oma. Ook worden pakketjes meegegeven. Iemand kent altijd wel iemand die reist en iets kan afgeven. Daarom zetten mongolen het tel nummer op een pakketje.
Ik ben op weg naar Kovd in het westen om vandaar de laatste 170 km naar Olgii te rijden. Het avontuur is begonnen, op weg naar de eagle hunters.
Naar Kovd is het 44 uur achtereen in de bus. De weg is het eerste stuk goed geasfalteerd, maar zal daarna in zandwegen veranderen.
De nacht is koud en de vrouw naast mij legt haar "deel" ook over mijn benen. Mongolen hangen doorgaans tegen elkaar aan als ze moe worden. Ik besluit hetzelfde te doen, vermoedend dat het volle gewicht van mijn buurvrouw me geen goed zal doen.
We stoppen regelmarig voor een plaspauze. Er zijn hier geen bomen, geen heuveltjes of rotsen waarachter je kunt schuilen: het is een grote vlakte. De mongoolse vrouwen zijn echter bijzonder effectief: jas om je middel en hurken maar.
Tijdens de lunch ontfermen een meisje en de buschaufeur zich over mij, wat of ik eten wil. Doe mij maar wat de pot schaft: aardappel, vlees salade en ei.
Langzaam voel ik me opgenomen in de groep.Als de bus verder rijdt, mist mijn buurvrouw. Ik sla alarm, wat een hoop lol oplevert en een extra vriendin. De 2e nacht krijg ik een extra stuk "deel" en vinden we een makkelere houding om te slapen.
In de vroege ochtend wassen we ons gebroederlijk aan de waterkant en delen we koekjes.Mongolen zijn verkikkerd op de kleine roodbruine zaden uit de dennenappels. Velen hebben een zakje. De chaufeur schalt mijn naam door de bus: of ik ook wil. 5 minuten later pulk ook ik de zaden tussen mijn tanden vandaan, het zakje op de schoot.
Met een handdruk nemen we afscheid. De Khadag voorin de bus is versletten. Ik geef hem een nieuwe. Het staat voor respect en bedoelt als bescherming voor een goede reis.
De jeep naar Olgii verloopt anders. Ik heb een plaats voorin, achter ons zitten 5 mannen. De oude man kruipt na de eerste stop tussen mij en de chauffeur: het begin van kleine stompjes op mijn arm en een vinger in de lucht. Hij doet alles om te communiceren, maar de helft van de tijd heb ik geen idee. Hij zingt uit volle borst, spoort mij aan om mee te doen.
Als de avond vordert, vraag ik me af of we Olgii wel halen: het is koud en toch staat het raam open,ondanks mijn poging deze dicht te houden; de weg is donker met weinig tegenliggers, mijn maag protesteert.
In de verte eindelijk gebouwen. Een adres heb ik echter niet zo snel bij me. Als ik 2 hotels naast elkaar zie, gebied ik de chauffeur te stoppen. Nee, een taxi naar het centrum is niet meer nodig. Alleen een bed. Dat de deur van buiten niet op slot kan, maakt me niet uit: ik ga nergens meer heen. De wc is verstopt, het water koud, maar ik zal slapen als een roos!
Morgen ga ik op zoek naar Blue Wolf travel...
Ik ben op weg naar Kovd in het westen om vandaar de laatste 170 km naar Olgii te rijden. Het avontuur is begonnen, op weg naar de eagle hunters.
Naar Kovd is het 44 uur achtereen in de bus. De weg is het eerste stuk goed geasfalteerd, maar zal daarna in zandwegen veranderen.
De nacht is koud en de vrouw naast mij legt haar "deel" ook over mijn benen. Mongolen hangen doorgaans tegen elkaar aan als ze moe worden. Ik besluit hetzelfde te doen, vermoedend dat het volle gewicht van mijn buurvrouw me geen goed zal doen.
We stoppen regelmarig voor een plaspauze. Er zijn hier geen bomen, geen heuveltjes of rotsen waarachter je kunt schuilen: het is een grote vlakte. De mongoolse vrouwen zijn echter bijzonder effectief: jas om je middel en hurken maar.
Tijdens de lunch ontfermen een meisje en de buschaufeur zich over mij, wat of ik eten wil. Doe mij maar wat de pot schaft: aardappel, vlees salade en ei.
Langzaam voel ik me opgenomen in de groep.Als de bus verder rijdt, mist mijn buurvrouw. Ik sla alarm, wat een hoop lol oplevert en een extra vriendin. De 2e nacht krijg ik een extra stuk "deel" en vinden we een makkelere houding om te slapen.
In de vroege ochtend wassen we ons gebroederlijk aan de waterkant en delen we koekjes.Mongolen zijn verkikkerd op de kleine roodbruine zaden uit de dennenappels. Velen hebben een zakje. De chaufeur schalt mijn naam door de bus: of ik ook wil. 5 minuten later pulk ook ik de zaden tussen mijn tanden vandaan, het zakje op de schoot.
Met een handdruk nemen we afscheid. De Khadag voorin de bus is versletten. Ik geef hem een nieuwe. Het staat voor respect en bedoelt als bescherming voor een goede reis.
De jeep naar Olgii verloopt anders. Ik heb een plaats voorin, achter ons zitten 5 mannen. De oude man kruipt na de eerste stop tussen mij en de chauffeur: het begin van kleine stompjes op mijn arm en een vinger in de lucht. Hij doet alles om te communiceren, maar de helft van de tijd heb ik geen idee. Hij zingt uit volle borst, spoort mij aan om mee te doen.
Als de avond vordert, vraag ik me af of we Olgii wel halen: het is koud en toch staat het raam open,ondanks mijn poging deze dicht te houden; de weg is donker met weinig tegenliggers, mijn maag protesteert.
In de verte eindelijk gebouwen. Een adres heb ik echter niet zo snel bij me. Als ik 2 hotels naast elkaar zie, gebied ik de chauffeur te stoppen. Nee, een taxi naar het centrum is niet meer nodig. Alleen een bed. Dat de deur van buiten niet op slot kan, maakt me niet uit: ik ga nergens meer heen. De wc is verstopt, het water koud, maar ik zal slapen als een roos!
Morgen ga ik op zoek naar Blue Wolf travel...
-
04 Oktober 2011 - 09:31
Tinelou:
wat is een khadag?! :) -
04 Oktober 2011 - 10:19
Annelies:
Jij hebt je plekkie al gevonden, dat lees ik wel! Geniet!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
xxxx -
04 Oktober 2011 - 18:44
Jeroen:
Vol verwondering lees ik je verhalen. Het afzien, het primitieve. En het avontuurlijke natuurlijk. Het ene moment denk ik dat je gek bent, het andere moment plaats je zo'n mooie foto of lees ik over je ontmoetingen en dan ik snap waarom...
-
05 Oktober 2011 - 10:58
Maaike De Beer:
Wat een avontuur! Leuk om te lezen!
Heel veel plezier nog!
groetjes,
Maaike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
